Momenteel lijkt ons leven even een pas op de plaats te maken en lijkt het bijna niets doen verloren tijd. Doordat manlief alleen nog met krukken kan lopen, gaan we slechts af en toe de deur uit, maar liefst bleven we afgelopen week maar binnen. Voor hem omdat het met die gladheid hardstikke gevaarlijk was. Zelf ben ik sinds mijn valpartij van twee jaar terug en als gevolg daarvan een gebroken enkel, echt als de dood dat ik uitglij. Onze auto staat op een eigen parkeerplaats langs de rivier, waar om deze tijd amper zon komt, het was er spekglad. Alle mooie plaatjes ten spijt, ik ben blij dat het weer boven 0 is, zodat we weer veilig naar de auto kunnen.
We mopperen samen af en toe, dat het zolang duurt allemaal, dat er nu in huis allerlei hulpmiddelen staan, dat die rot krukken in de weg staan, dat we dit zouden willen doen, of juist dat en dat niets kan. Verloren tijd, enig zelfbeklag….. Maar het had veel slechter kunnen zijn en gelukkig hebben we ook nog lol.
Gisteren moest ik lachen toen hij na het douchen vanuit de badkamer riep dat ik “oude mannen onderbroeken” voor hem heb gekocht. Omdat die ziekenhuisopname eraan komt, had ik wat nieuwe boxershorts gekocht want als echtgenote wil je toch dat ie straks netjes in bed ligt ☺. Blijkbaar vallen ze te groot uit en dat deed hem denken aan toen we vroeger in de verpleging werkten. Je had dan van die oude baasjes , die in hun witte ondergoed uit bed kwamen. Met een veel te grote witte onderbroek die om hun veel te magere benen wapperden. Zo voelt hij zich nu ook. “Kijk nou, roept hij naar mij, ik lijk toch net zo’n oud mannetje in het verpleeghuis vroeger, met die wapperende onderbroek en mijn magere benen…….” Snel dus maar maatje kleiner halen …….
Twee jaar terug liep ik onbevangen in de sneeuw foto’s te maken, maar nu bleven de foto’s beperkt tot foto’s vanaf mijn balkon en of planten net bij de deur. Een val kan ik nu echt niet gebruiken. Gelukkig schreven anderen over hun wandelingen en zag ik mooie foto’s.
We zijn bevoorrecht met ons uitzicht, wat geen dag hetzelfde is. Ik kan echt genieten van een mooie lucht, een vlucht vogels die langs vliegt. Zaterdag begon het eind van de middag erg nevelig te worden.
Door de bevroren nevel lag er zondagmorgen weer mooie rijp op de bomen aan de overkant van de rivier
Op de ramen van het balkon stonden de ijsbloemen. Een half spinnenweb was mooi bevroren.Met een macrolens hoef je niet ver weg om foto’s te maken…..
En zo gaan de dagen voorbij en houden we de moed erin. Genieten van kleine dingen, wat lekkers bij de koffie, zoon en kleindochters die langs kwamen. Beide kleindochters houden van creatieve dingen. De oudste van 6 zit in groep drie en leert sinds dit schooljaar lezen en schrijven. Ze kan al heel goed lezen, ik sta er versteld van. Ze is ook van lieve briefjes schrijven. Ik heb er al ettelijke gekregen. Nu had ze een kerstkaart voor ons gemaakt en wenst ze ons “pretge kerstfeest met een kerstdienee”. Geweldig toch!
De jongste kan ook al aardig woordjes schrijven en zeker lieve tekeningen maken:
Bij een medeblogger [ Lies] las ik afgelopen week:
Niets is tijdsverlies, als je van de dag geniet…
