Momenteel lijkt ons leven even een pas op de plaats te maken en lijkt het bijna niets doen verloren tijd. Doordat manlief alleen nog met krukken kan lopen, gaan we slechts af en toe de deur uit, maar liefst bleven we afgelopen week maar binnen. Voor hem omdat het met die gladheid hardstikke gevaarlijk was. Zelf ben ik sinds mijn valpartij van twee jaar terug en als gevolg daarvan een gebroken enkel, echt als de dood dat ik uitglij. Onze auto staat op een eigen parkeerplaats langs de rivier, waar om deze tijd amper zon komt, het was er spekglad. Alle mooie plaatjes ten spijt, ik ben blij dat het weer boven 0 is, zodat we weer veilig naar de auto kunnen.
We mopperen samen af en toe, dat het zolang duurt allemaal, dat er nu in huis allerlei hulpmiddelen staan, dat die rot krukken in de weg staan, dat we dit zouden willen doen, of juist dat en dat niets kan. Verloren tijd, enig zelfbeklag….. Maar het had veel slechter kunnen zijn en gelukkig hebben we ook nog lol.
Gisteren moest ik lachen toen hij na het douchen vanuit de badkamer riep dat ik “oude mannen onderbroeken” voor hem heb gekocht. Omdat die ziekenhuisopname eraan komt, had ik wat nieuwe boxershorts gekocht want als echtgenote wil je toch dat ie straks netjes in bed ligt ☺. Blijkbaar vallen ze te groot uit en dat deed hem denken aan toen we vroeger in de verpleging werkten. Je had dan van die oude baasjes , die in hun witte ondergoed uit bed kwamen. Met een veel te grote witte onderbroek die om hun veel te magere benen wapperden. Zo voelt hij zich nu ook. “Kijk nou, roept hij naar mij, ik lijk toch net zo’n oud mannetje in het verpleeghuis vroeger, met die wapperende onderbroek en mijn magere benen…….” Snel dus maar maatje kleiner halen …….
Twee jaar terug liep ik onbevangen in de sneeuw foto’s te maken, maar nu bleven de foto’s beperkt tot foto’s vanaf mijn balkon en of planten net bij de deur. Een val kan ik nu echt niet gebruiken. Gelukkig schreven anderen over hun wandelingen en zag ik mooie foto’s.
We zijn bevoorrecht met ons uitzicht, wat geen dag hetzelfde is. Ik kan echt genieten van een mooie lucht, een vlucht vogels die langs vliegt. Zaterdag begon het eind van de middag erg nevelig te worden.
Door de bevroren nevel lag er zondagmorgen weer mooie rijp op de bomen aan de overkant van de rivier
Op de ramen van het balkon stonden de ijsbloemen. Een half spinnenweb was mooi bevroren.Met een macrolens hoef je niet ver weg om foto’s te maken…..
En zo gaan de dagen voorbij en houden we de moed erin. Genieten van kleine dingen, wat lekkers bij de koffie, zoon en kleindochters die langs kwamen. Beide kleindochters houden van creatieve dingen. De oudste van 6 zit in groep drie en leert sinds dit schooljaar lezen en schrijven. Ze kan al heel goed lezen, ik sta er versteld van. Ze is ook van lieve briefjes schrijven. Ik heb er al ettelijke gekregen. Nu had ze een kerstkaart voor ons gemaakt en wenst ze ons “pretge kerstfeest met een kerstdienee”. Geweldig toch!
De jongste kan ook al aardig woordjes schrijven en zeker lieve tekeningen maken:
Bij een medeblogger [ Lies] las ik afgelopen week:
Niets is tijdsverlies, als je van de dag geniet…
Wow, die spinnenweb is prachtig, Margriet. Fijne Kerstdagen voor jullie.
Gelukkig dat we nu weer gewoon naar buiten kunnen, ik heb echt een hekel aan de winter.
Wat leuk, het “kerstdienee” zal vast wel smaken.
Ondanks de medische problemen, wens ik jullie toch fijne feestdagen.
Bekijk het maar allemaal goed van bovenaf..Dan hoef je nu echt niet buiten. Veel aan jullie gedacht en het zal zeker in orde komen.Heel leuk die te grote onderbroeken maar tegenwoordig kan je ook niet meer vertrouwen op de maten.De muizen aan de wasdraad toveren een lach op mijn gezicht.Fijne kerst en de moed niet verliezen
Verplicht onthaasten kan ook deugd doen. Gewoon de dag genieten, het indrukwekkende uitzicht, de little things én mopperen mag, meer nog, kan echt deugd doen.
Gelukkig kon je nog eens de deur uit om een kleiner maatje te gaan kopen
Tijd is nooit verloren! Moed blijven houden hoor, op naar een beter 2023 voor jullie.
Ik moest lachen met die witte onderbroeken, ik kan me het beeld zó voor de geest halen 😀
En ach wat, zelfbeklag mag ook. We kunnen wel zeggen dat we altijd positief proberen te zijn en carpe diem en genieten van het moment en wat weet ik allemaal… soms gaat dat gewoon niet en moet je mopperen. Beetje zwartkijken. Ongezellig zijn. Het mag allemaal.
Je zit zo echt in limbo, wachten wachten wachten… had het zelf ook tussen mijn diagnose en operatie, zat een maand of 8 tussen, pillen nemen en afwachten wat die zouden doen… het is een vreemd gevoel. Maar ik was tenminste wél mobiel.
Mooie foto van het web, en ach, de woorden van die kleintjes, heerlijk toch. Lichtpuntjes.
Zelfbeklag mag hoor, zo leuk is het immers allemaal niet. De angst om te vallen herken ik uiteraard, is hier niet anders.
Hopelijk troost het uitzicht al is de post van de kleintjes natuurlijk dé kers op de (ijs)taart
Ach Margriet, je bent nog met twee om te mopperen. Zat in quarantaine omwille van corona, kon alleen mopperen tegen mijn hond en katten. 7 dagen… en wat een uitzicht heb je. Maar goed het zal nu beter lukken. Lachen met die onderbroeken, ik zie het allemaal voor mij. Het beste
Beste Margriet, weer een mooi verhaal en onderbroeken van Ben..maatje kleiner kopen. Kleindochters die briefjes schrijven en tekenen ..prachtig. Binnen zitten duurt lang zeker nu met deze kou. Verlangen alweer naar het voorjaar en naar buiten, tuin en het zonnetje. Wij wensen jullie fijne kerstdagen en vooral een gezond 2023. Koos en Ria.
Sterkte daar!
Zo leuk het onderbroekenverhaal. Ook de foto erbij!
De moed er in houden! Moet ik ook…! Ben in het laatste jaar ook twee keer op mij neus gegaan, met o.a. een gebroken brilletje, en dat maakt me in gladde tijden ook extra bang. Binnen blijven was de enige optie… Schatten van kleinkinderen heb je!
Fijne Feestdagen!
Lie(f)s.
Fijn dat je heel gebleven bent met de gladheid. Beterschap voor je man.
Test
Die laatste zin doet het. En elke dag minstens 1x goed lachen. Wij bleven binnen, ondanks leuke plannen. Maar gebroken botten willen we zeker niet.
ja ik ge helemaal mee met wat Lies , en jij nu zegt
hopelijk helpen de mooie kaart en briefjes van de kleindochters opa snel weer op de been
Nou Margriet, ik heb afgelopen dagen veel aan je gedacht. Bij ons was het ook allemaal ijs op de stoepen en bij de voordeur. Ik heb over het bevroren gras gelopen en voorzichtig schuifelend naar de auto. Steeds allert om niet te vallen zoals jij toen. Het staat me nog helder voor de geest! Gelukkig is het nu weer even klaar. heel fijne kerstdagen en een lekker kerstdienee.
Ha die waslijn…prachtig !!!
Met die muizen dan haha
Groetjes
Alleen maar goed dat je flink rust voor je een ingrijpende operatie moet ondergaan.. dat vergt veel van je lichaam (al zou je dat niet denken) en zo begin je daar het beste aan. Dat zei een lieve vriend die anesthesist is eens tegen mij en dat heb ik altijd onthouden. En die spreuk van Lies klopt gewoon ook hè! 😉
Als je zoiets als jij met die val meemaakt, ben je meteen een stuk voorzichtiger.. ik scheurde de voorste kruisband in m’n knie af met schaatsen.. daarna nooit meer op de gladde ijzers gestaan hoor..! 😉
En je had met dat uitzicht toch nog zicht op de winter.. mooi die berijpte bomen.. en dichterbij dat web ook!
Zo grappig dat je kleindochter die a-tjes achterstevoren schrijft.. is ze linkshandig soms? 🙂
Wat een mooie lieve blog heb je geschreven Je twee kleindochters waren zaterdag bij mij en de jonste heeft mij voorgelezen .Hoe leuk is dat he.
Fijne feestdagen voor jullie Margriet , sterkte met alles , Anet