Vanmorgen werd ik gewekt door getimmer. Ik draaide me om en mopperde in mij zelf dat ik iedere dag wel ergens wakker door wordt gemaakt. Ik woon tegenover een grote supermarkt en iedere ochtend komen er vrachtwagens vol hun lading lossen. Daar wordt ik, als ik geen wekker hoef te zetten, dagelijks door gewekt.
Vandaag hoorde ik timmeren. Al een week of 4 zijn er hier mensen aan het werk aan het dak, dus ik dacht die zijn ook al vroeg bezig. Het getimmer hield aan en leek het nu dat ze ook nog naar elkaar zaten te roepen? Ik ging eens rechtop zitten, keek op mijn telefoon, kwart over 5? Dat zijn geen werklui. Ik spitste mijn oren tot ik weer een geluid hoorde. Gekreun, geroep. Help, help mij… Een paar maal hoorde ik dat. Ik besloot mijn joggingbroek en trui aan te trekken en met mijn sleutel en telefoon in de hand ging ik op onderzoek uit.
Het geroep kwam uit het huis naast mij, ik riep door de dichte voordeur naar de buurvrouw. Gelukkig hoorde ze mij. Ze was gevallen en kon niet opstaan. Ik zei haar te wachten en dat ik thuis hulp zou bellen. Ik wist niet anders dan 112 te bellen, politie en ambulance zouden er aan komen. Toen ik bij de voordeur van buurvrouw terug kwam, stond hij open. Ze had hem toch open weten te krijgen en lag zelf achter de deur.
Wie bent u? , vroeg ze toen ik haar inspecteerde op breuken of wonden. Ik ben de buurvrouw zei ik. Goh dat we elkaar nou zo voor het eerst moeten ontmoeten, antwoordde ze.
Buurvrouw is dementerend, dat werd mij op de eerste dag al direct verteld door medebewoners hier. Met de mededeling dat ze bezig waren haar hier weg te krijgen en dat ik haar vooral niet binnen moest laten, want dan zou ik nooit meer van haar af komen.Lekker aardig dacht ik toen.
Op de eerste ochtend in mijn nieuwe woning zat ik op het balkon met een bak koffie in het ochtend zonnetje. De buurvrouw, Nel heet ze, kwam ook buiten en vroeg of ik lekker geslapen had. Niet zo best zei ik omdat ik hier nieuw ben komen wonen en ik allemaal nieuwe geluiden hoorde. Nou dat is ook toevallig, zei ze. Ik ben hier gisteren ook komen wonen en ik ken hier heg noch steg. Ik hoop dat iemand mij weg wijs komt maken vandaag……
Aan mijn deur is Nel nooit geweest maar ik kom haar regelmatig tegen. Zoekend naar iets of iemand. De hele dag door gaat ze naar de centrale hal beneden op zoek naar de krant, de post, een praatje. Het is een vriendelijk vrouw.Soms loop ik vanaf de winkels met haar naar huis. Bij mijn deur zegt ze steevast, oh woont u hier! Dan zijn we buren en ze stelt zich weer voor.
Al wachtend op de ambulance en politie maakte ik wat te drinken voor haar. Ze vroeg mij het nummer van Marcel te zoeken, haar zoon. Op de eettafel zag ik een map van de thuiszorg liggen. Daarnaast allerlei geschreven briefjes.” Ik ben zo verdrietig”. “Allemaal herinneringen”. “Ik weet het niet meer”. “Ik huil alleen maar”. “Alleen maar tranen”………..
De ambulance kwam en de broeders onderzochten haar. Er leek niets aan de hand. Alleen haar hoofd deed pijn, misschien was ze tegen een deurpost gevallen of met haar hoofd op de grond. Ze was incontinent en ik ging op zoek naar schoon ondergoed en een pyama en hielp haar in droge kleding. Met een van de broeders hielp ik haar weer in het schijnbaar nog onbeslapen bed. De ander belde zoon Marcel om hem te informeren. Buurvrouw Nel lag met rode wangen van alle spanning in haar bed. Ze vertelde dat ze net naar bed ging toen ze gevallen was, hoelang dat geleden was wist ze niet.
Toen we haar gerust hadden gesteld en de broeder haar lekker had ingestopt[ oh wat is dat lang geleden zei ze nog…] deden we de lichten uit, wensten haar welterusten en trokken de deur dicht.
Wat een getob toch als je zo oud moet worden, zei ik tegen de broeders. Zeker zeiden ze, maar zo zie je maar dat het gezegde blijft gelden:
“Beter een goede buur dan een verre vriend”. Ik ben blij dat ik die goede buur even kon zijn.
Wat mooi Margriet. Ik lees dit nu pas, maar wat een mooi Kerstverhaal is dit eigenlijk.
Fijn dat je dadelijk probeerde te helpen.
Een goede buur is zo ontzettend belangrijk
Tof dat je reageerde een goede buur is erg belangrijk .De controle van de buurt is eigenlijk niet meer dan normaal. maar laat veel te wensen over. Men leest regelmatig dat men mensen dood vindt. die al maanden overleden zijn en door niemand gemist werden en ook nog kinderen en familie hadden. Toestanden die ik nooit zal begrijpen.
Ach Margriet, wat heb je goed gehandeld. Het ontroert me. Was iedereen maar zo. Het gedrag van de vrouw doet mij aan mijn moeder denken op het einde van haar leven. Ze overleed dit voorjaar op honderdjarige leeftijd, zoals je je wellicht nog weet. Ook zij was op het eind van haar leven vaak in de war en angstig. Die briefjes met noodkreten schreef ook zij in totale verwarring. De laatste zeven weken van haar leven was ze in een rustoord. Mijn onrust in haar onrust werd toen nog groter. Daar dwaalde ze in de gangen, dag en nacht op zoek naar… En vallen deed ze daar nog meer dan thuis. Het rusthuis is niet altijd de oplossing want ze zijn sterk onderbemand. Achteraf heb ik spijt dat we dat niet anders konden oplossen. Maar hoe hé? Het was echt moeilijk, ook toen ik bij haar dag en nacht bleef slapen in het ziekenhuis. Ik ging er bijna aan ten onder want ik sliep amper nog. Echt moeilijk om dan een beslissing te nemen. Het lijkt wel of er geen goede beslissing meer is… Nu we met z’n allen ouder worden, is dit het lot dat ik vrees voor zovelen. Dank voor wat je deed Margriet, het voelt alsof je mijn moedertje hielp. Je bent een goed mens.
Bea, je reactie was bij de spam gekomen, 2 maal. Dank je wel voor je reactie. Ik heb jaren met dementerende ouderen gewerkt en weet hoe ik ze kan geruststellen. Ook mijn vader was dementerend. De verpleeghuizen zijn inderdaad niet altijd een goede oplossing maar alleen wonen kan vaak ook niet meer. Wij hadden in Nederland verzorgingshuizen waar deze groep, zoals de buurvrouw kon wonen met extra zorg en begeleiding. Helaas is er besloten dat die huizen gesloten moesten worden omdat iedere oudere zgn zelfstandig wil blijven wonen. Ja dat wil iedereen,maar ten koste van wat? Ze vallen nu tussen wal en schip
Je bent geweldig goed bezig geweest voor je buurvrouw. Ik hoop dat er begeleiding of zorg op maat wordt gevonden voor haar.
Een goede buur is goud waard.
Gelukkig hoorde je getimmer…wie weet hoelang ze anders had blijven liggen.
Dat gun je toch niemand.
Goed gedaan, meis!
Je had inderdaad meteen de juiste reflex Margriet, je buurvrouw zal je er eeuwig dankbaar voor zijn. Hopelijk gaat het ondertussen weer beter met haar met de feestdagen voor de deur.
Wat erg voor je buurvrouw. Zo wil je toch niet oud worden. Ze boft maar met een buurvrouw zoals jij!
Iedereen wordt graag oud maar liefst niet in die omstandigheden. Tof dat jij het gehoord hebt en hulp kon bieden. Hopelijk kan uw buurvrouw spoedig naar een bejaardenhuis. Goed gedaan Margriet
Het probleem in Nederland is, dat plm alle bejaardenhuizen gesloten zijn met het idee dat iedereen graag op zichzelf wil blijven wonen.Dat willen we tenzij het niet meer gaat
Jeetje.. maak dat mee! Goed gedaan van jou, maar ik vrees dat we dit soort dingen steeds vaker mee zullen gaan maken. Hier liep ook eens midden in een winternacht een oude man in z’n overhemdje op z’n sloffen door de straat te schuifelen, totaal de weg kwijt.. onze buurtjes hebben zich over hem ontfermd toen. Mensen die zolang als maar kan op zichzelf moeten kunnen blijven wonen, dat is mooi, maar dat ‘zolang als maar kan’ is zo’n rekbaar begrip hè.. en als het echt niet meer gaat, waar moet men dan heen..? de bejaardentehuizen zijn al lang geleden afgeschaft. Dementie wordt misschien nog weleens volksziekte nummer 1 hier in NL.. dat gaat echt een enorm probleem worden.
Dat vrees ik ook… Nooit gedacht dat mijn flinke moeder nog dement zou worden, maar ook nooit gedacht dat ze honderd zou worden. De problemen werden opeens gigantisch. Ik heb me zo hulpeloos gevoeld want de zorg voor zo’n persoon is niet te onderschatten. Het is teveel zorg voor één persoon want je moet eigenlijk dag en nacht waken.
Ja, dat is geen doen voor één persoon.. hoe goed je je best ook doet. Mijn demente oom is ook weleens van de rijksweg vlakbij z’n woonplaats gehaald, hoe goed m’n tante ook oplette, was ie ‘m toch gesmeerd. Het sloopt je als mantelzorger.. zowel geestelijk als lichamelijk.
Ja het is herkenbaar, de oma van mijn man woonde tot hoge leeftijd zelfstandig.Ze was niet dementerende maar viel vaak, vooral in de nacht.Wij waren de enige familie dichtbij dus de zorg kwam op ons neer.
Ja er is echt een gat ontstaan nu die verzorgingshuizen er niet meer zijn.Een verpleeghuis is vaak weer een stap te ver voor deze groep
Ik denk dat er speciale ‘dementiehuizen’ zouden moeten komen.. eventueel met eerst nog een tussenvorm of een verpleeghuis.. het vraagt andere zorg dan iemand die bijvoorbeeld revalideert of zo hè.. en dan met personeel dat er voor is opgeleid.
Ja precies ,het is echt wezenlijk anders
Héél lief van je!
Lie(f)s.
Goed gewerkt Margriet!
Wat triest toch… maar n geluk met jou als buurvrouw! Hoop dat er gauw iets voor haar geregeld kan worden…
Wat een triest verhaal maar wat fijn dat jij haar kon helpen.
Dementie is afschuwelijk, ik heb het van dichtbij meegemaakt met mijn beste vriend, de man van mijn vriendin. Hij kreeg al heel jong dementie en is er uiteindelijk jong aan gestorven.
Het is een vreselijke ziekte en zeker ook als iemand nog jong is.
Wat ontzettend triestig als je zo moet oud worden. Hopelijk wordt een oplossing voor haar gevonden? Kan je zo alleen blijven wonen?
Gelukkig heeft ze een lieve en behulpzame buurvrouw!
mogge Margriet
een geluk voor de buurvrouw dat jij wakker werd
hopelijk wordt zij nu wat sneller geholpen aan woonruimte in een goede zorginstelling 🙁
geniet de dag
Harstikke goed van jou! En ja tegelijkertijd enorm triest inderdaad dat dit zo moet…
Beter een goede buur dan een verre vriend gaat zeker op, gelukkig niet alleen in ‘nare’ situaties.
Ach Margriet, wat triest.
En wat boft ze met jou als buurvrouw.
Vanuit ons werk hebben we dit soort trieste dingen vaak meegemaakt.
Ik hoop dat je buurvrouw snel geholpen kan worden.