Gisteren schreef ik een stukje over de wandeling die ik maakte op het landgoed vlakbij ons huis. Vandaag verder met de fotowandeling, dit blog gaat over de stinzenplanten, die ik zag en fotografeerde. Zoals ik gisteren al schreef was ik helemaal alleen, geen mens kwam ik tegen.Dat in tegenstelling tot alle wandelpaden en stoepen in ons dorp, het lijkt wel of “heel Ridderkerk wandelt”, een nieuwe massale vrije tijds besteding. Hele horden mensen lopen wat af!

Maar ik was daar alleen. Ik hoorde allerlei geluiden : een specht die roffelde in een boom maar zich niet liet zien, koolmeesjes die tjilpten in de bomen boven mij, de eenden en zwanen in de sloten…..Heerlijk was het in de zon.

Op het landgoed zag ik in een groot stuk park duizenden sneeuwklokjes boven de grond komen en her en der ook winterakonieten. Het blad van, ik denk , boshyacinten en Italiaanse aronskelken zag ik ook op meerdere plaatsen.

Stinzenplanten

Stinzenplanten is een verzamelnaam voor een bijzondere groep verwilderende voorjaarsbloemen. Het zijn vooral bol-, knol- en wortelgewassen die vanaf circa de 16e eeuw werden aangeplant op buitenplaatsen, rondom kastelen en landhuizen.

Van oorsprong komen stinzenplanten van elders. Soms zijn dit andere delen van Nederland, maar vaak ligt hun oorsprong verder bij ons vandaan. Ze zijn door avonturiers en botanisten ‘ontdekt’ en geïntroduceerd in West-Europa.

Kenmerkend voor stinzenplanten is dat ze op oude buitenplaatsen zijn verwilderd en ingeburgerd. Er zijn plekken waar het voormalig landhuis niet meer staat, maar waar de stinzenplanten ieder jaar nog steeds uitbundig bloeien.

Waar komt het woord “Stins” vandaan? Een stins is een Fries woord dat zowel in Nederland als in Duitsland gebruikt wordt om een burcht of een landhuis mee aan te duiden. Bewoners van stinzen konden het zich permitteren voorjaarsbloeiers rondom hun huis te planten. De naam “stinzenplant” duikt voor het eerst op in historische beschrijvingen uit 1932 van stinzen en doelt op deze vrolijke voorjaarsbloeiers die zich rond om de stinzen verwilderd hebben en elk jaar opnieuw terug komen.

Tot de groep stinzen wordt onder andere gerekend: sneeuwklokjes, sterhyacinten, sneeuwroem, winterakoniet, krokus, lenteklokje, bosanemoon, gele anemoon, vingerhelmbloem, holwortel, zomerklokje, boshyacint, wilde narcis, kievitsbloem, knikkend vogelmelk, lelietje der dalen en aronskelk. [ bron de Warande]

Sneeuwklokjes en winterakonieten

Op het landgoed zag ik gisteren overal de sneeuwklokjes boven de grond staan. Ik was net te vroeg, ze bloeien nog net niet. Dus ik zal snel weer terug gaan. Waar ik ook keek stonden pollen sneeuwklokjes. Het moet fantastisch zijn als alles bloeit, misschien wel honderdduizenden van die witte bloemetjes!

Engelse Werk

Dit is de naam voor het gedeelte van het park waar de ombouw naar een “Engels” landschapspark gestart is.  Er werd een vijver gegraven. De vrijkomende grond werd in de omgeving tot heuveltjes verwerkt. Daarom heen kwamen slingerende paden en het geheel werd aangeplant met bijzondere bomen en struiken. Dit stuk wordt gedomineerd door een reusachtige rode beuk. Van een andere rode beuk resteert slechts een enorme  stam.Misschien is het deze stam???OP de foto lijkt hij klein,maar in werkelijkheid is hij gigantisch!

In februari staan in deze hoek hele velden sneeuwklokjes en winterakonieten te bloeien. Dit is het resultaat van reeds lang geleden aangeplante bollen. De geel bloeiende winterakonieten komen oorspronkelijk uit Zuid-Europa, terwijl de sneeuwklokjes hier inheems zijn. Om door het dikke bladerdek te komen, drukken ze het wat omhoog zodat de wind het blad kan drogen en van de plantjes af kan blazen. Sneeuwklokjes groeien soms letterlijk dwars door het blad heen. [ bron Natuurvereniging Ijsselmonde]

Wat net in bloei kwam waren de gele winterakonieten.

klik op de foto om te vergroten:

Op het laatste stukje van de tuin stonden nog wat grote planten in bloei. het lijkt op Helleborus, maar ze zijn wel 10 keer zo hoog als de soort in onze volkstuin.

Tot zover over deze blog stinzenplanten, er volgt hierna nog een laatste deel met foto’s van de wandeling in het Donckse bos.