Sinds onze scheiding is mijn ex man zich meer gaan verdiepen in kunst. Geen volkstuin meer, geen zeurende vrouw, dat geeft ruimte voor andere dingen. Zo kwam hij een soort glas tegen, waar hij nogal van gecharmeerd was. Het was zwart en draagt de naam Lalique. Hij begon daar informatie over te zoeken. Het is voor een gewoon mens niet te betalen, maar wel mooi. Wij doen nog samen mee aan de vriendenloterij en ik zag in een mail met nieuw aanbod van mijn VIP kaart opeens het Lalique museum in Doesburg staan. Afijn van het een kwam het ander, we spraken af er samen heen te gaan.

We gingen al heel vroeg van huis, reden via een klein omweggetje over de Posbank. Het natuur gebied in het Nationaal Park Veluwezoom wordt in de volksmond zo genoemd maar heet eigenlijk het Herikhuizerveld.

De Posbank is een stenen bank die in 1918 aan de rand van Herikhuizerveld is geplaatst op een hoog punt met zeer fraai uitzicht. De in de bank genoemde data ‘1893 – 7 mei 1918’ herinneren aan het zilveren jubileum van de 2e voorzitter van de ANWB en hoofdconsul de heer G.A. Pos. ‘Hij effende banen voor het vreedzaam verkeer tusschen de volken. Duizenden bracht hij in en tot de natuur. Den Nederlanders deed hij Neerlands schoonheid kennen, waarderen en liefhebben’, zo luidt de verdere inscriptie op de bank. In de volksmond heeft het aangrenzende natuurgebied geleidelijk ook de naam Posbank gekregen.

Heide

Het gebied staat ook bekend om de prachtige hellingen met bloeiende heide. Helaas was ik daar te laat voor, de heide was al uitgebloeid. Hier en daar stond nog een polletje te bloeien, maar geen paarse hellingen meer.Alhoewel het geen groot gebied is,5.000 hectare, genoten we er van en stopten meerdere keren om foto’s te maken. Het gebied deed ons denken aan verschillende gebieden in Frankrijk waar we in de loop der jaren zijn geweest. Heuvelachtig, bosrijk, zandverstuivingen,heide.

Kenmerkend voor Veluwezoom is het reliëf: nergens anders op de Veluwe vind je zoveel heuvels en heb je zo’n mooi uitzicht. Op de Posbank bijvoorbeeld kun je bij mooi weer tot in Duitsland kijken.

Alhoewel wij er best al vroeg waren, was het toch al druk met auto’s, fietsers, motoren en wandelaars. Ik las dat het gebied in de maanden juli en augustus gesloten is voor gemotoriseerd verkeer. Het moet dan helemaal genieten zijn van de stilte, die we nu ook wel vonden maar die dan af en toe verstoord werd door langsrijdend verkeer. Gelukkig voor ons dat we er met de auto in mochten, want alhoewel het met de knie van mijn ex man goed gaat, kan hij niet heel ver lopen.

Net als altijd als we op vakantie waren, had ik een thermoskan koffie mee en broodjes en wat is lekkerder dan dat op te eten en te drinken in alle stilte, te genieten van het natuurschoon en te weten dat het tussen ons ook wel goed zit ook al zijn we uit elkaar.

Volgend blog zal ik over het Laliquemuseum schrijven.