Het is al weer een tijd geleden dat ik hier over schreef maar afgelopen jaar sportte ik nog wekelijks.Het afvallen is geen goed voornemen want daar doe ik niet meer aan mee.
Nu zijn alle feestdagen weer achter de rug. Alle pepernoten tot oliebollen zijn op. Alle kleinkinderen zijn wezen spelen en/of logeren met passend eten erbij, pannenkoeken, patat enz, ik bracht de Kerstdagen in een mooi hotel door met mijn lief met heerlijke Kerstdiners, ontbijt buffetten, wijntjes en borrelplanken.Het jaar eindigde met een zwaai-het-oudjaar-uit-borrel in een brasserie in Lekkerkerk.
Tijd om weer terug de gaan naar de orde van de dag! Alhoewel ik niet ben aangekomen ga ik toch weer proberen er nog wat kilo’s af te krijgen. Normaal eten, gisteren maakte ik andijvie met een gehaktbal. Vandaag ging ik weer naar de sportschool. Voor Kerst was ik voor het laatst geweest. Ik begon mijn warming-up op de loopband, naast mij was een mevrouw al aan het lopen. We raakten aan de praat, zij zei er eigenlijk geen zin in te hebben maar ging toch stug door om niet stijf te worden op haar leeftijd. Ze zei dat ik nog maar een jonkie was in vergelijking met haar. Het bleek dat ze 92 was! Ze zag er echt niet ouder uit dan een jaar of 72. Wat goed dat je op die leeftijd nog naar de sportschool gaat!
Van het een kwam het gesprek op het ander. Over het op haar leeftijd moeten missen van zoveel dierbaren, het gevoel dat je alleen overblijft en niemand meer weet hoe je er vroeger uitzag, hoe je was enz. Maar ook dat ze nu pas denkt aan de dingen die ze had willen vragen aan bv haar ouders. Waar hadden zij elkaar ontmoet, had ik een jas aan toen we moesten vluchten voor de bombardementen in Rotterdam, waarom had mijn moeder al haar sieraden in haar tas terwijl we petroleum gingen kopen. Dat soort vragen houdt haar bezig zei ze maar niemand die het nog kan vertellen.De ketting van haar moeder uit de tas tijdens de vlucht uit Rotterdam, droeg ze om haar hals, maar was die misschien weer van haar oma geweest? Ze weet het niet.Ze had er nooit aan gedacht maar nu steeds meer.
Haar man was 7 jaar geleden overleden en die mist ze ook zo. Weet je wat ik het meeste mis? Nou?, vroeg ik. Zijn armen om mij heen of even zijn streling over mijn arm of wang in het voorbij lopen of in bed! Bent u getrouwd vroeg ze. Ik vertelde dat ik gescheiden ben maar sinds een paar maanden een man heb leren kennen waar ik het fijn mee heb. Hoe ik hem ontmoet had?Ik vertelde over het daten en ze moest er erg om lachen. De datingprogramma’s van tv kende ze en ze vond het enig dat ik was gaan daten. Weet je wat het is zei ze tegen mij, dit is een cadeautje dat je op jouw leeftijd nog iemand ontmoet waar je samen mee wil zijn.Ik ben te oud nu. Koester het en geniet van die armen om je heen!
Ik moest naar Yoga en we namen afscheid, ik had best nog verder met haar willen praten. Ik hoop dat ik haar nog eens tref, die sportieve dame van 92!
Thuisgekomen zie ik op mijn reader het bericht dat blogger Liesbeth plotseling is overleden op 70 jarige leeftijd. Dat is het leven ook…………Ik ontmoette haar afgelopen zomer tijdens een blogmeeting in Vlissingen. We reisden samen heen en terug met de trein met Riet en Karel.Zo kan het leven cru eindigen.
