Vorig jaar startte ik met sporten in een sportschool. Doel was afvallen en een betere conditie krijgen. In eerste instantie trainde ik in een kleine sportschool met een personal trainer. Ik viel 8 kilo af, wat ik goed merkte. Aan mijn kleding sowieso maar ook met bijvoorbeeld trap lopen. Ik kon nu 4 trappen op, zonder dat ik eenmaal boven, bijna aan de beademing moest. Lees verder
Ruim 6 kilo ben ik nu afgevallen.
Eigenlijk ben ik wel trots op mijzelf met de progressie die ik maak in de oefeningen. Zwaarder en zwaarder wordt het. Het lijkt zo makkelijk als mijn trainer het mij voordoet, maar als ik het zelf doe, valt het toch niet mee.Toch lukt het meestal allemaal. Een enkele keer is trainer Duncan wel erg enthousiast met extra gewicht ergens aan te hangen en krijg ik zo’n gewicht echt niet meer omhoog na een paar keer. Hij lacht er dan luidkeels om en zegt dat hij even wilde uitproberen of het mij zou lukken en het lukt me toch?
Over het algemeen genomen wordt ik steeds sterker en ben ik zelf wel verbaasd dat ik bepaalde oefeningen kan. Zo duwde ik op de legpress 230 kilo weg. Af en toe zegt de trainer dat hij ook verbaasd is dat ik het kan. Ik ben sterker, zegt hij, dan sommige mannen die hij traint. Of dat echt zo is betwijfel ik, misschien zijn het watjes maar het is een leuk compliment.
Inmiddels heb ik moeten besluiten te stoppen met trainen op de sportschool en ga ik thuis verder met de oefeningen die ik geleerd heb en thuis kan doen.Dit blog had ik al gepland staan, dus plaats ik nog.
In het dagelijks leven merk ik de verbetering ook natuurlijk. De trap op zonder hijgen, wandelen idem dito, tuinieren kost minder moeite.
Een pruimenboompje tierde al vanaf het begin niet. Het was een miskoop, een boompje met 5 soorten pruimen geënt op 1 stam.We besloten het eruit te halen. Dat kan manlief nu niet, dus mijn nieuw verworven skills kwamen wel van pas:
Ik rukte en duwde de boom een paar maal heen en weer. Toen de spa er onder en hup, hij was eruit. Paar maal gewichtheffen……….
Ik zal je verklappen dat deze boom niets weegt in vergelijking met wat ik til in de sportschool!
Het schema wat de voedingscoach van de sportschool had opgesteld, volg ik nog steeds. Honger heb ik niet, af en toe wel trek in iets lekkers. Een zak chips zou echt smaken, maar ik doe het niet.
Af en toe probeer ik eens een recept uit. Zo maakte ik een gerecht met witte bonenpuree. Verrassend lekker vond ik. Als kind aten we thuis vaak “blote billetjes of blote kindjes in het groene gras” [ Witte bonen met snijbonen]. Waar de naam met die blote kindjes of billetjes vandaan komt, geen idee.
Zelf heb ik nooit iets gemaakt met witte bonen. Tot ik dit vegetarische gerecht tegen kwam: Gekaramelliseerde tomaatjes met witte bonenpuree en paddenstoelen.[ recept, klik ] Ik gebruikte verse tijm uit de tuin wat een zalige smaak gaf.
In de voorjaarsvakantie ging ik op donderdag in plaats van naar de sportschool met mijn zoon en de twee kleindochters op stap. Tussen de middag aten we in een pannenkoekhuis. Ik nam een pannenkoek met vers fruit. Dat leek mij nog de meest gezonde keuze. De ober vroeg mij of ik er ook ijs en slagroom op wilde. “Nee hoor, dank u” hoorde ik mijzelf zeggen en zoonlief gaf mij een compliment dat ik zo standvastig nee zei.
De kleindochters en ook mijn zoon aten hun pannenkoek niet helemaal op, ik wel. Ook zonde zei ik tegen zoon, ik zou ze nog wel lusten! Mam, zei hij, daar zit nou jouw probleem. Je vindt alles zonde, maar genoeg is genoeg en dan stop je met eten. Jammer dan dat er iets blijft liggen. Hij heeft wel gelijk, maar zonde blijf ik het vinden ook omdat je er veel geld voor neertelt.
Gezond is het niet, maar ach voor een keer…..thuis ben ik maar weer buikspieroefeningen gaan doen ☺
Afgelopen maand startte ik met sporten met als voornaamste doelen af te vallen en een betere conditie te krijgen. Inmiddels ben ik al een paar weken trouw geweest.
Het afvallen schiet nog niet zo hard op [sinds 2 januari – 2,5 kilo] maar toch merk ik wel verandering in mijn lijf.
Twee keer in de week meld ik mij bij mijn personal trainer Duncan. Een leuke jongeman met een Limburgse tongval. Iedere les weet hij andere oefeningen te verzinnen, wat het toch steeds afwisselend maakt en niet saai. De oefeningen die ik doe op allerlei apparaten zijn krachtoefeningen en verbeteren de conditie. Ik sta dus niet zoals bij vorige sportscholen een half uur op een lopende band of aan een roeiapparaat.
Met een grapje, een kletspraatje en af en toe een aanmoediging van hem is het uur zo voorbij. Iedere les vraagt hij bij alle oefeningen of het makkelijk gaat, als ik ja zeg, dan wordt er meteen extra gewicht toegevoegd want het moet niet makkelijk zijn. Ik wil mij ook niet laten kennen dus ik sta bijna als een echte powerlifter gewichten te heffen, het hoeft alleen nog net niet boven mijn hoofd ☺. Alhoewel het steeds zwaarder wordt, vind ik het toch stiekem ook wel lekker en ik voel mij fitter.Spierpijn heb ik niet noemenswaardig gehad.
Naast de twee uurtjes in de sportschool probeer ik op andere dagen meer te lopen. Ik deed nl mee aan een onderzoek naar Osteoporose. Ik werd daarvoor uitgenodigd omdat ik mijn enkel gebroken had en boven een bepaalde leeftijd ben gekomen☻. Uit het onderzoek bleek dat ik een beginnende botontkalking heb. Dagelijkse neem ik nu een dosis calcium en vit D en ik kreeg het advies meer te bewegen. Dagelijks minimaal een half uur.
Soms ga ik alleen op stap, soms met de kleinkinderen en soms met mijn man. Zowel met de kleinkinderen als met mijn man is al een workout op zich. De kleintjes rennen alle kanten op met mij achter hen aan.Schommels duwen, over boomstammen lopen naar een eilandje in het park, twee kleinzonen tegelijk paardje laten rijden op mijn knieën…….
Mijn man in zijn rolstoel is een aardig gewicht om te duwen maar het gaat mij goed af. Nadeel is wel dat we aan een dijk wonen, de dijk af is geen probleem maar hem erop duwen gaat[ nog] niet lukken, misschien na een paar maanden krachttrainingen! Voorlopig wandelen we dus bovendijks.
Al wandelend zie ik dingen waar ik normaliter aan voorbij ga. Zo bemerkte ik de eerste keer dat ik met man in rolstoel ging lopen dat de stoep vlakbij ons huis niet echt rolstoel vriendelijk was. Ik maakte melding bij de gemeente en binnen een week is het hersteld! Complimenten voor onze gemeente!
De wijk waar wij wonen, in de gemeente Ridderkerk, heet Slikkerveer. Een wijk met veel geschiedenis.
In het begin van de negentiende eeuw was het hoofdmiddel van bestaan de vlasserij met daarnaast de landbouw en wat veeteelt. De industrie, die toen nog niet veel te betekenen had, bestond uit de scheepswerven van Gebroeders Pot [sinds 1813), de werf Smit Fopzn. [sinds 1835), de werf Boele’s Scheepswerven en Machinefabriek te Bolnes, vanaf 1854 en de werf van de Groot en Van Vliet (sinds1910)
De scheepsbouwindustrie trok ook veel toeleveringsbedrijven zoals een sloepenwerf, metaalgieterijen, machinefabrieken, elektrotechnische bedrijven, een klinknagelfabriek, modelmakerij, smederij enz.
Al die bedrijven waren een belangrijke vorm van bestaan voor de bevolking van Ridderkerk.
Tot in de tweede helft van de twintigste eeuw vonden enige duizenden bewoners van Ridderkerk en omgeving werk in deze bedrijfstak, die bestond uit nieuwbouw en reparatie van schepen.
Door hevige concurrentie van de z.g. goedkopere landen als Japan, Korea en Singapore kwam de Nederlandse scheepsbouw en ook de Ridderkerkse in ernstige problemen. Zo kwam er in de tachtiger jaren van de twintigste eeuw door faillissementen een einde aan de Ridderkerkse scheepsbouwindustrie. Vrijwel al deze bedrijven langs de dijk zijn verdwenen. Waar eens duizenden Ridderkerkers hun boterham verdienden, verrijzen nu appartementencomplexen zoals die waar wij in wonen.
Veel huizen langs de dijken ademen nog steeds die geschiedenis uit. Dit woonhuis bijvoorbeeld in Chaletstijl is rond 1880 tot stand gekomen in opdracht de eigenaar van een scheepswerf.
Een aantal panden langs de dijk staan leeg en zijn dichtgetimmerd. Geen idee wat de bedoeling ervan is, maar het zal misschien speculeren met de grond zijn. Het gebouw hieronder is zo’n pand wat er al jarenlang zo bij staat. Eenmaal heb ik het hek ernaast open zien staan en kon ik kijken wat er achter lag, een enorme tuin…. Het werd toen gebruikt om een aflevering van Flikken Rotterdam op te nemen.
Hieronder nog wat detailfoto’s. Wat het ding met de pinnen van de eerste foto is, ik heb geen idee? Klik op de stippen om de volgende foto te zien.
Dit mooie dijkhuis bleven we even bewonderen, het is recent schoongespoten, waardoor de oorspronkelijke kleuren weer goed te zien zijn. Wat leuk is in deze wijk, waar wij wonen, is dat er veel bordjes staan met wat er vroeger op een bepaalde plek heeft gestaan of wie in een huis heeft gewoond of zoals hier, het heeft laten bouwen.
Dit huis wat Woudestein heet, is gebouwd in 1896 door gerechtsdeurwaarder van den Wouden. Ik dacht eigenlijk dat de naam een link zou hebben met het zgn kasteel aan dezelfde dijk, huis ten Woude. Ik schreef daar pas eens over. Maar dat blijkt dus niet zo te zijn.
Op het bord staat te lezen over twee rijtjes met huizen, de tien plagen en de dertien huizen. Mijn man die hier is opgegroeid vertelde dat in de tien plagen vroeger de “asocialen” van het dorp woonden. Misschien zoiets als tegenwoordig wooncontainers voor daklozen buiten een dorp of stad, zoals in Dordecht? De huizen werden in de jaren 70 vorige eeuw gesloopt.
Zo zie je maar, je hoeft niet ver weg om weer wat te leren over je eigen omgeving.We liepen langs de rivier terug naar huis.
Vorige week leek het een paar dagen of de lente echt was begonnen. Ik ging zelfs met de kleindochters picknicken in het park.Als het een heldere dag was zagen we weer mooie zonsondergangen, helaas geen Noorderlicht☺. Gisterenmorgen toen ik vertrok om op de kleinzoons te gaan passen, maakte ik om 6.45 uur een foto in het blauwe uur.
Maar dan vanmorgen, sneeuw! Het zullen de laatste stuiptrekkingen van de winter zijn, hoop ik!
