Gisteren werd ik al voor de wekker wakker. Die stond om half 7 maar kwart voor 6 zat ik al aan de koffie op mijn balkon. Waarom zo vroeg al wakker? Altijd als ik op pad ga heb ik dat, onrustig slapen en te vroeg wakker. Bang dat ik de wekker niet hoor en mij verslaap.

Ik had een afspraak met 11 stikvreemde mensen, in Vlissingen. Allemaal bloggers waarvan ik de meeste volg maar een paar kende ik niet uit hun blogs.Inmiddels is het de derde keer dat ik met een of meer bloggers op stap ga en eigenlijk weet ik best dat ik niet zenuwachtig moet zijn want het zijn allemaal aardige mensen. Toch ben ik het wel,ik ben niet zo’n haantje de voorste. Zou ik wel er wel bij passen? Om 8 uur stond ik op station Barendrecht, veel, veel te vroeg. Ik nam de trein naar Dordt waar ik nog bijna een uur op de trein naar Vlissingen moest wachten. Poosje gelezen op de e-reader en daar kwam de trein. Op zoek naar 3 bloggers die er al in zouden zitten. Ik had ze snel gevonden en een gezellige reis begon.

Ontmoeting

Eenmaal in Vlissingen stond er al een heel welkomstcomité te wachten. Handen werden geschud, namen en blognamen uitgewisseld. We wachtten allemaal op Dorothé, maar die bleek al in “het Puntje”te zitten. De eerste stop waar we door Bea, de organisator van deze dag, op koffie en Zeeuwse knoopjes getrakteerd werden.

Wandeling

Bea had voor iedereen een boekje gemaakt met de highlights van de wandeling die ons te wachten stond. Heel leuk met informatie om thuis nog eens na te genieten.Na de koffie gingen we op stap. Inmiddels was de regen die we in Vlissingen nog even mee kregen, vertrokken naar andere delen van het land en het duurde niet lang voordat we de eerste blauwe plekjes in de lucht zagen. Het waaide flink en ik snoof de zilte lucht, waar ik zo van hou, op.

Langs de kust van de Westerschelde liepen we richting de Oranjemolen. Onderweg passeerden we de Biber, een Duitse eenpersoons minionderzeeër. Ik werd op slag al claustrofobisch door het kijken alleen al.Dat daar in de oorlog iemand helemaal alleen de zee op ging met torpedo”s of een mijn.Ook al was het de vijand van weleer, dapper vind ik het wel.

We kwamen langs Uncle Beach waar de geallieerden in november 1944 voet aan wal zetten en Vlissingen op 3 november werd bevrijd.

De hele ploeg werd regelmatig geteld door Bea. Iedereen present dan konden we weer verder. Allereerst richting Kazematten. Op de route zagen de streetart liefhebbers weer een mooie:

De Oranjemolen was open maar daar gingen we niet binnen.Deze korenmolen is nog steeds in bedrijf.De vissersvrouw op de dijk kijkt uit over de Westerschelde. Het is een beeld van Herman Bisschop.

Daarachter zagen we het in onmin geraakte Arsenaal. Het gebouw uit 1823, waarvan de fundamenten in de tijd van Napoleon gelegd werden, is als laatste gebruikt als attractiepark met als centraal thema piraten. Het staat inmiddels 3 jaar leeg.

Langs de schepen van het loodswezen liepen we onder de Kazematten[ bunker] door. De muren hiervan zijn wel 3 meter dik.

We vervolgden onze weg naar de Gevangentoren waar we zouden lunchen.We bekeken het standbeeld van Michiel de Ruyter, een van de bekendste zeehelden maar tegenwoordig wordt over dat stukje geschiedenis anders gedacht en is het geen held meer in veler ogen.

De lunch in de Gevangentoren was gezellig met die grote club, met tongvallen uit België en verschillende windstreken uit Nederland.Zagen we voor de lunch pas een paar stukjes blauw, na de lunch was het helemaal opgeklaard

Door de oude stad

We liepen na de maaltijd door de oude stad. Langs de Grote of Sint Jacobskerk, die vermoedelijk al uit 1308 stamt en waar in de loop der tijd uitbreidingen plaats vonden.Met Karel, Riet en Dorothé liep ik even naar binnen. Ik pakte een foldertje mee en de kerk heeft veel bezienswaardigheden binnen las ik. Maar daar hadden we deze keer geen tijd voor want de anderen zaten ongeduldig {☺} op ons te wachten.

Langs leuke oude panden, volle terrassen en leuke winkels gingen we  door de Beursstraat naar het Ballamypark

Het volgende doel was om langs de Belgische loodshuizen in Art-Nouveau stijl te lopen naar de Zeemanserve.

De Zeemanserve heet eigenlijk het Cornelia Quakshofje en werd in 1643 gesticht om de weduwen en wezen van verdronken zeelieden te huisvesten.Er waren duidelijke regels als je daar kwam wonen:Zoals dat je de woning zindelijk diende te bewonen en de poort der erve om beurten schoon te houden.Niet zo’n gek idee toch?

Het hofje was een oase van rust en ik zag mij er wel wonen met die heerlijke tuin. De Belgische Lieve zag mij vast staan mijmeren……..

Maar Bea vertelde dat ze eens binnen had mogen kijken en dat het piepkleine huisjes zijn, het is wel bedoeld voor eenpersoonshuishoudens.

Na de oase van rust weer de straat op, richting de Timmerfabriek waar we met een afzakkertje de dag zouden eindigen.

Bedankt voor de fijne dag en voor het organiseren en gidsen, Bea!

Beste Karel, Myriam, Lieve, Riet, Jan, Liesbeth, Herman, Trees, Marijke en Dorothé,  het was erg leuk een dag met jullie op te trekken!