Zaaikriebels

Nu het voorjaar steeds meer kleur geeft en de temperatuur soms ook al rond de 15 graden komt, komen bij mij steeds meer de zaaikriebels naar boven. Afgelopen maanden miste ik de volkstuin eigenlijk niet, maar nu het weer lente wordt zou ik het liefst weer in de aarde gaan wroeten.

Ik deed de tuinen van zoon en dochter al, die liggen er weer voorjaars-klaar bij. Op mijn balkon komen de bollen die ik in het najaar heb geplant langzaam aan in bloei. De blauwe druifjes in combinatie met de anemone blanda, de tulpen staan in knop, de alliums en irissen in het blad.De eerste hommels zie ik vanuit mijn woonkamer al op de bak met blauwe druifjes en anemomen.Koolmeesjes hangen in de hibiscus op stam en halen de zaadjes uit de uitgebloeide en inmiddels verdorde bloemen. [denk ik].

De hibiscus, die ik voor 1 euro bij Intratuin kocht in december, begint groene puntjes te krijgen en de agapanthussen komen ook weer boven de grond.De hortensia begint goed uit te lopen.De lavendels hebben het niet overleefd geloof ik, daar zie ik geen enkel groen puntje in, maar ik zal nog even afwachten.

Onlangs vulde ik potten met violen. Ik kocht twee grote witte composieten bloempotten bij de kringloop. Ze zaten in elkaar vast en de man van de kringloop kreeg ze niet uit elkaar en collega’s ook niet. Ik vroeg wat hij dan voor beide- in- elkaar- vast- potten wilde hebben, voor 1,75 had ik ze allebei. Thuis gaf ik een tikje met een hamer op de rand en ze schoten zo los. Ik had een mooi koopje dus. Erin staan nu een braam en aardbeienplantjes. Ik stopte drie dahliaknollen in weer andere potten en toch….het kriebelt want ik wil zaaien,en wel nu!

Ik had nog wat zaden van de volkstuin en kocht laatst wat doperwten en bonenzaden omdat de kleindochters vroegen wanneer we weer gaan zaaien. Nu hebben zij ieder een vierkante meter tuin thuis, dus dat kan. De een komkommer en doperwten, de ander paprika en bonen…..

Keuzestress

Voor mijzelf is de keuze beperkt. Ik krijg er keuzestress van, haha. Wat moet ik nou zaaien voor op dat balkonnetje van misschien net 3 vierkante meter, wat nu al vol staat?

Ik zaaide vandaag tomaten, lathyrus, vergeet-me-nietjes, bieslook, afrikaantjes. Voor de rest is het toch nog een maand te vroeg.Ik had alle potjes van de viooltjes bewaard, want mijn zaaibakken en trays heb ik op de volkstuin achter gelaten. Gelukkig had ik wel nog een grote bak mee genomen waar ik nu de potjes in kon zetten in het raamkozijn.Ook de naambordjes heb ik niet meer, maar geen nood, een sticker op een rietje werkt ook.En nu maar wachten wat er op komt…..

Aardappel in zak

In december had ik van die kleine krieltjes gekocht voor in de oven, gele en rode door elkaar. Geen idee welk ras, dat stond er niet bij. Ik hield er twee apart, legde ze in de logeerkamer van de kleinkinderen boven op de kast en vergat ze vervolgens. Tot ik ze vorige week opeens weer zag liggen, met inmiddels al miniblaadjes aan de ene aardappel.

Ik keek op internet en kwam een aardappelzak tegen, dat leek mij wel wat en ik bestelde hem.Een paar dagen later kwam hij binnen, het is een soort zak van vilt of zo, met een klep, die je open kan doen om de aardappelen die goed zijn er vast vanaf te halen☻

Ik vulde de zak driekwart met potgrond. In de tuin waren we altijd gewend aan te aarden als het groen boven de grond kwam. Of ik dat nu ook moet doen, ik heb geen idee, dus ik hou er rekening mee. Er kan nog aarde bovenop als de blaadjes boven de grond komen.

Ach ik hoor jullie denken, wie zet er nou aardappelen op zijn balkon? Maar het zaaien, planten, zien ontkiemen, zien groeien, het verzorgen en iedere dag kijken, dat zit in mijn natuur denk ik. Voor nu zijn mijn zaaikriebels even gerust gesteld Het is genieten in het klein en eerlijk is eerlijk wel veel minder werk. Nu weer bakjes verzamelen voor de volgende zaden in april.

 

De Kabouterberg van Kasterlee

Met dochter en kleinzoons was ik een paar dagen in België, in de Kempen. Gisteren was een prachtige dag en bezochten we de Kabouterberg in Kasterlee.

Voor de kinderen hartstikke leuk, je volgt de bordjes van kabouter Fientje en wandelt hierdoor door een mooi bos. We boften enorm met het weer en genoten van de rust, de geur en geluiden van het bos.De route gaat door een heuvelachtig stuk bos. Wat het bijzonder maakte voor ons volwassenen waren de bomen die we zagen. Van veel bomen zijn de wortels bloot komen te liggen. Het was een bijzonder gezicht.

Op deze plek zijn ooit een soort duinen ontstaan en door de wind is het zand verdwenen en zijn de wortels van de bomen nu zichtbaar.

 

Voor de kinderen is dat natuurlijk heel avontuurlijk!

De sage van de Kastelse kabouters

Sedert lang zijn de Kaboutermannekens tot allemans vreugde uit de kempen verhuisd. Het was een raar volkske. Met duizenden woonden zij in een berg, die men de dag van vandaag “Kabouterberg” noemt. Zij hadden er de vossen en de konijnen verjaagd en hadden hem verder helemaal uitgegraven.Aan de ene kant van de Kabouterberg was een grote poort, die men langs de binnenzijde sloot en langs daar werd alles binnengebracht wat zij gedurende de nacht bij de boeren gestolen hadden. En dat waren niet alleen kalkoenen, eenden, kiekens, konijnen, maar zelfs kalveren, koeien en ossen. Als het donker werd, kwamen zij allemaal samen uit hun schuilhoek en trokken naar een boerenhof. Daar kozen ze in de stallen al wat hen beviel en gingen ermee naar hun Kabouterberg.

In het begin verzetten de mensen zich daartegen, maar zij ondervonden weldra dat alle tegenstand nutteloos en voor hen noodlottig was. Want kwam er iemand om hen te verjagen, dan sprongen de kabouters met honderden op hem, klampten zich aan hem vast zodat hij niet meer verroeren kon en ranselden hem onbarmhartig af. En het mooiste van al was dat er nooit een kaboutermanneke in de slag bleef. Werd er een vastgegrepen, zo ontglipte het aan de hand als een paling.

In die streek leefde een jonge, kloeke boer die vroeger vijftien koeien had, deze werden hem alle ontstolen door de deugenieten. Hij beminde Mieke, de dochter van zijn rijke buur en Mieke zag hem ook gaarne. Op zekere dag kwam de jongen bij de vader en vroeg hem met Mieke te mogen trouwen. Maar de boer schoot in een helse gramschap.
“Mijn Mieke” zei hij “zal niet trouwen met iemand die geen fluit bezit en enkel goed is om de koeien te gaan wachten. Mijn Mieke zal maar trouwen met iemand die haar tienduizend gulden meebrengt.”

De jongeling was erg bedroefd. Wat gedaan? Hij trok naar de kabouterberg. Misschien zouden de kaboutermannekens hem zijn koeien weergeven. Het begon al donker te worden, toen hij de kabouterberg bereikte. Hoe hier nu binnengeraken? Daar hij niet wist hoe hij binnen moest, wachtte hij. Het kon al één uur van de nacht zijn, toen een koe kwam aangelopen en de poort geopend werd om ze binnen te laten. Snel greep de jongen de staart van de koe en daar was hij binnen. Nauwelijks hadden de mannekens hem bemerkt of alles raakte in rep en roer. Uit alle hoeken en kanten kwamen zij bijgesneld en sloegen en schopten hem zo erbarmelijk dat hij weldra halfdood op de grond uitgestrekt lag.

“Mannekens, mannekens” riep hij “houdt nu op met slaan. Ik kwam om u iets te vragen. En staat het u niet aan, laat mij dan vertrekken of liever, slaat mij helemaal dood, want dan heb ik geen hoop meer.” En hij deed zijn geschiedenis uiteen en hij sprak zo schoon, dat zij met hem medelijden kregen. Ze lieten hem naar huis gaan en in zijn stal vond hij zijn vijftien koeien en op tafel in huis vond hij een zware beurs vol gouden kronen. En nu bood de rijke boer geen tegenstand meer. De jongen trouwde met Mieke en zij waren gelukkig.

Maar de historie van de jongeling was weldra voor iedereen bekend en de kaboutermannekens kregen op den duur alle dagen te doen met verliefden, die hun hulp kwamen afsmeken. Maar al die tranen begonnen hen te vervelen en, om gerust te zijn, maakten zij op zekere avond hun pakken en zakken gereed en trokken het land uit, aan de overkant van de Rijn, waar ze nog leven.

 

 

 

 

Wandelen: rondje Gorzen

Een paar weken terug wandelde ik in een natuurgebiedje in mijn buurt: de Gorzen. Natuur gevormd op de oude vuilstort van onze gemeente. Toen ging ik voor de sneeuwklokjes, nu ging ik voor de narcissen en boshyacinthen. Helaas viel dat dus tegen, de narcissen waren hier al voor een groot deel uitgebloeid en de boshyacinthen moeten nog in knop komen.

Evengoed was het een lekker rondje, fijn zonnetje met wel een koud windje.Bij de parkeerplaats zag ik nog een enkel sneeuwklokje maar het grootste deel was uitgebloeid.Ook een klein toefje krokussen stonden daar tussen.Heerlijk hoor, voorjaar!

 

Ik liep even naar het knotwilgenlaantje waar ik vorige keer de lenteklokjes zag staan, maar waarvan er toen pas eentje bloeide. Nu stonden er meer in bloei maar thuis bleek er maar een foto gelukt.

Langs het meertje liep ik naar de plek waar ik vorige keer de narcissen in knop zag. Op dit meertje gingen we vroeger schaatsen met de kinderen toen die nog klein waren. Nu is het voor een groot deel dichtgegroeid met riet.

Veel narcissen waren inmiddels al weer aan het aftakelen, maar ik kon toch wat foto’s maken.

Daarna liep ik mijn rondje Gorzen verder zonder veel noemenswaardige fotogenieke onderwerpen.Een mosje hier en daar: een pruik op een paaltje, ik zie er onder een gezichtje, jij ook?

Tot ik bij het fotograferen van een bemost muurtje opeens een roodborstje zag zitten. Maar ja, mijn camera, daar zat mijn macrolens op….Toch maar wat foto’s gemaakt en heel voorzichtig steeds wat dichterbij.

En ja ik heb hem er toch aardig op gekregen.

Leuke vogeltjes die roodborstjes. Er was een tijd dat we na het overlijden van mijn schoonmoeder voortdurend overal een roodborstje zagen. Gekscherend zeiden we tegen elkaar dat zij gereïncarneerd was in een roodborstje.Zagen we er weer eentje dan zeiden we tegen elkaar daar heb je haar weer…of tegen het vogeltje: hallo Ma, alles goed? In gedachten zei ik dat nu ook, maar mijn schoonmoeder is inmiddels ruim 15 jaar geleden overleden en zo oud zal een roodborstje niet worden.

Hij hipte opzij en zat pontificaal in het zonnetje, als het ware even in de spotlight! Jammer dat ik niet kon inzoomen maar toch ging ik tevreden na een uurtje weer terug naar huis om boodschappen te gaan doen.