Vandaag kon ik even bij komen van een druk en gevuld weekend.Ik hoefde niet op de kleinzoons te passen. Mijn vriendin kwam vanmorgen om gezellig bij te kletsen en een datum te prikken waarop we een stukje van het Pieterpad gaan lopen. We kozen twee mooie etappes uit en prikten een datum begin juni en boekten meteen een overnachting langs het Pieterpad tussen de twee etappes in.Na de lunch vertrok zij weer en eigenlijk was ik van plan te gaan sporten.
De stralend blauwe lucht en de zon lonkten zo dat ik besloot te gaan wandelen met mijn camera.
Ik ging naar de Gorzen, een natuurgebied dichtbij, waar hopelijk de sneeuwklokjes in bloei staan. Ze stonden er wel, maar de meeste nog in knop.
Ik liep door naar de Crezeepolder om te kijken of ik wat watervogels kon fotograferen. Daar bleek het eb te zijn en de vogels stonden grotendeels in ruststand. 
Een reiger kwam even in actie. Ik hoopte op een shot waarop hij met een vis in zijn snavel uit het water zou komen. Helaas,hij ving geen vis en er gebeurde verder niet veel.
Twee futen keken elkaar eens in de ogen en een waterhoentje bekeek zichzelf in het spiegelende water.
Er werden wat veren op gepoetst en dat was het dan wel. Niets spectaculairs maar lekker buiten,dat wel.
Het was heerlijk buiten te lopen, fris windje, wat het wel koud maakte maar daar was ik op gekleed.
Dat was mijn bedoeling ook weer niet☺
Een groepje schapen maakte zich niet druk om mij
Hier en daar nam ik nog een foto van een bloem, bessen of zaaddozen.
En kwam na anderhalf uur weer van de wandeling terug bij mijn auto.Niets spectaculairs maar lekker was het wel!
Terwijl ik op mijn hurken zat te fotograferen, hoorde ik opeens: “Niet schrikken mevrouw!” Nou dat doe je dan natuurlijk juist wel, ik schrok me rot. Ik waande mij alleen en daar stond opeens een man met een emmer in zijn handen naast mij. Ik had hem niet aan horen komen. Het bleek de buurman van het landgoed, die de eenden kwam voeren. We spraken misschien wel een half uur met elkaar. Hij was opgegroeid naast het landgoed en bracht er zijn jeugd door, speelde als kind op het landgoed. Hij vertelde over het beheer van het landgoed, dat er nu een hovenier is waar hij in elk geval niet over te spreken was. Dat maaien had in zijn ogen ook nog niet gehoeven.
Hij vertelde dat in vroeger tijden het een boerenwijsheid was dat als een hulst zo vol bessen zat als dit jaar, het een teken is van een strenge winter die op komst is. Maar in de huidige tijd van klimaatverandering is dat maar de vraag. Toevallig hoorde ik die dag wel op de radio zeggen dat aankomende winter de strengste van deze eeuw gaat worden. We gaan het zien………….