Dit jaar zit vakantie er voorlopig nog niet in. Allereerst is daar nog steeds Corona en dan nog mijn enkel die nog niet op vakantie kan of wil zolang hij nog niet goed kan wandelen…… Bij het ordenen van mijn foto’s kwam ik nog een aantal foto’s tegen die ik vandaag deel met jullie.

Ons eerste projectje

Mijn man en ik zijn altijd gek geweest op klussen, we zijn menig keer verhuisd en vonden het nooit erg weer ergens opnieuw te beginnen in huis en tuin. We konden altijd prima samenwerken. Pas zagen we ons eerste huis te koop staan. Ons eerste huis was een oud dijkhuis uit 1910 in het dorpje Stavenisse op het eiland Tholen, provincie Zeeland. Het huisje had de wc buiten, geen badkamer, nog van die ouderwetse schuifdeuren in de woonkamer, een granieten gootsteen van misschien 1 meter en op zolder geen slaapkamers maar een grote open ruimte.

We waren 19 en 24 jaar en enthousiast begonnen we met het klussen. Beiden nooit iets gedaan op dat gebied, maar met het betimmeren van muren met schrootjes, die toen in de mode waren, kwamen we een eind. In de gang plakten we behang.Behangen hadden we ook nooit gedaan en we hadden motief gekozen met grote bloemen. Dat de ondergrond niet geschikt was om op te behangen, wisten we niet. Er ontstonden grote luchtbellen onder het behang. We maakten muren op zolder en maakten twee slaapkamers. Dat de muur uiteindelijk scheef bleek en de deur die erin moest dus ook scheef gezaagd moest worden, mocht onze pret niet drukken.

Daarna begonnen we aan een badkamer. We deden alles zelf, alleen de afvoer en de waterleidingen lieten we aanleggen. Met het tegelen van de muren vonden we het handig ieder aan 1 kant te beginnen en in het midden zouden we dan bij elkaar komen met de tegels. Dat dit zo niet werkt, wisten we niet in onze jeugdige onschuld of misschien wel overmoed. Die tegels sloten natuurlijk helemaal niet op elkaar aan, maar versprongen en in het midden moest er een tegel gesneden worden om het pas te maken. Maar geen nood, we maakten daar gewoon een kastje voor de handdoeken, dus dan was dat weer uit het zicht.Tegenwoordig kun je alles op youtube bekijken, maar destijds hadden we geen computer, geen smartphone…..

Grapjas

Ruzies met klussen hadden we niet. Wel hield mijn man me vaak voor de gek. Ging dan bv hard schokkend aan een stroomdraad hangen, waarvan hij natuurlijk eerst de stroom had afgehaald en lag in een deuk als ik, naïef als ik was, daar enorm van schrok.De gemene grapjas! Tot hij op een dag een spiraal van een bed doorzaagde die in zijn buik sprong en hij naar adem hapte. Ik dacht dat het weer een grap was en negeerde hem. Daarna heeft hij nooit meer van dit soort grappen uitgehaald….hij had zijn les geleerd.

We hielden kippen, hadden vogels en poezen en een hond. Met veel plezier woonden wij er, aan het eind van de weg was de Oosterschelde. We leerden er veel van wat ons later van pas kwam.Die grote klussen of verhuizingen zijn nu niet meer aan de orde, maar zeg nooit, nooit…..

Rechts ons dijkhuis. Foto’s hebben we helaas niet meer.

Ik vertrek

Als we op vakantie gingen, zagen we altijd wel bouwvallen die ons aantrokken en steevast zei mijn man dan: “projectje voor ons!” Waren we 30 jaar jonger en wisten we wat we nu weten, dan waren we misschien toch wel echt naar het buitenland vertrokken. Het is altijd bij dromen gebleven en we durfden het nooit echt aan.Ik moet bekennen dat ik daar wel het grootste aandeel in had. Ik ben meer een zekerheidszoeker dan mijn man is en durfde niet.

Met bewondering kijken we al jaren trouw naar het programma”Ik vertrek”. Ik heb zo veel respect voor die mensen die de uitdaging aangaan.

Dochter en schoonzoon dromen nu weleens van een B&B in Frankrijk of waar dan ook. Pas zagen ze een pracht boerderij op Schouwen Duiveland, met veel grond en potentie. Maar ja, het geld hè! Als we nou eens de loterij zouden winnen….Maar mocht het ooit zover komen bij hen, dan zullen we helpen voor zover we kunnen.

Bouwvallig

Hieronder nog wat foto’s die we jaren terug maakten, niet dat we ooit serieus naar iets gekeken hebben. Vaak was het de plek waarvan we dachten, je zou hier toch eens kunnen wonen! Dat geldt overigens niet zozeer voor iedere foto hieronder.

Dit kasteeltje in de Dordogne leek ons wel wat om met de kinderen te kopen.Plek genoeg voor allemaal!

Mercedes

Op een wandeling in de Dordogne troffen we in een tuin deze Mercedes aan en een oude bromfiets. Ook zoiets zul je in Nederland niet zomaar zien, volgens mij. Mijn man was er weg van, we hebben er ook een foto van op canvas laten afdrukken en die hangt nu op onze slaapkamer.

Het mooie van bloggen is dat ik dit soort verhalen kan schrijven, voor jullie hoop ik, leuk om te lezen. Ik kan schrijven over de bloemen van mijn opa, over het beroep van mijn vader en opa’s, over het wecken van mijn oma. De blogs zijn meteen een soort geschiedschrijving voor mijn kinderen, die zo’n verhaal soms wel eens gehoord hebben maar alweer vergeten zijn. Dochter is tegenwoordig geïnteresseerd in verhalen van vroeger, maar vaak komt het niet ter sprake. Dus Romy, stukje familieverhaal voor jou!