Voor vandaag had ik een uitnodiging gekregen om naar het afscheid te komen van mijn oud collega Petra. Zij stopt met werken bij zorginstelling Aafje, waar wij allebei heel wat jaren rond gelopen hebben.Jullie kennen Petra niet, maar ik schrijf dit blogje met een paar herinneringen speciaal voor haar omdat ik er vanwege de operatie van mijn man niet bij kan zijn vandaag.

Ik stopte zelf al een paar jaar geleden met werken en schreef daarover in maart 2018.

In de zorgorganisatie heb ik allerlei functies gehad en ik ontmoette Petra voor het eerst toen ik als klantadviseur in een verpleeghuis in Rotterdam ging werken waar zij teamleider was. We hadden een fijne klik en werkten altijd prettig samen. Een jaar of twee later werd er een grote reorganisatie uitgevoerd en kwamen we in dezelfde functie terecht. De verwijslijn van Aafje. Een nieuwe functie op een nieuwe plek in de organisatie. Vanuit dat centrale punt moesten alle opnames en alle thuiszorg geregeld gaan worden.

Tijd

Zo’n nieuwe manier van werken heeft tijd nodig om te wennen bij verwijzers, zoals huisartsen en transferverpleeglundigen, dus in het begin was het nog niet erg druk. We gingen op externe bezoeken om ons aanmeldpunt te “verkopen”.

In het begin waren we vaak eind van de middag klaar met alles. Soms deden we dan een potje klaverjas om de tijd te doden. We werkten met de start met z’n vieren en met die drie collega’s[ Petra, Marjon en Nico] heb ik ontzettend veel lol gehad. We lachten soms tot de tranen over onze wangen liepen en er gevraagd werd of we niet wat stiller konden zijn. Een van de collega’s[ Nico, inmiddels overleden] hield van moppen vertellen en schuine praatjes. Ook van kleding kopen, wat hij dan aantrok en ons showde. “En wat vinden jullie dames, staat het? “

In alle hectiek toch even bijkletsen, meezingen met de radio, het dagelijkse rondje wandelen in de pauze, om de beurten koffie halen en snapshot foto’s maken.Gewone dingen als je nog werkt, maar het zijn juist die dingen geweest die ik later toch miste.

Bij de bakker, Uljee, dichtbij onze werkplek was iedere woensdag een gebaksoort in de aanbieding. We noemden dat een Uljee momentje en alhoewel wij dames vaak bezwaar maakten, want we werden veel te dik, zwichtten we snel en ging collega Nico ons Uljeemomentje kopen, een tompouce of iets anders. Daar begonnen de kilo’s wel toe te nemen die ik er niet meer af kreeg….

Later werd het werk drukker en drukker en liep dat centrale punt als een trein. Tijd voor klaverjassen was er niet meer bij. Er kwamen meer collega’s bij en soms meer “gezeur” onderling, maar de lol bleef.

In het begin en eigenlijk zelfs nu nog, mis ik dat nog wel eens, dat heerlijk lachen om niets. Wat ik niet mis, was de drukte die het werk bracht, het soms wakker liggen over werkdingen. Of de jaarlijkse beleidsdagen waar je in allerlei samenstellingen opdrachten moest doen en weer voor de hele groep moest presenteren. Niets voor mij maar ik leerde er wel van niet zo bangig te zijn om te spreken voor een groep. Nu sta ik zelfs voor groepen met soms 20 mannen van allerlei nationaliteiten te praten en kan dat mij niets meer schelen……

De foto’s in dit blog bleken nog op een oude telefoon te staan, waarmee mijn kleindochter foto’s maakt als we ergens heen gaan.

Petra, via deze weg wens ik je alvast een leuk afscheid vanmiddag en we spreken snel samen af.

Geniet van de kleine

dingen in het leven.

Op een dag kijk

je terug en besef je

dat dit de grote

dingen waren.