Na anderhalve week bijna dagelijks schilderen, is het laminaat gelegd en ga ik aftellen tot de verhuisdag.Het is bijna zover!

Het schilderen was een behoorlijke kluif. In het weekend kreeg ik hulp van de kinderen maar het meeste deed ik alleen. Alles zat niet helemaal mee. Muren en plafonds die niet in 1 keer dekten, ondanks wat de tekst op de emmers deed beloven. Dus het meeste moest ik tweemaal doen.Een muur die ik wit wilde hebben, bleef er lelijk uitzien zelfs na 3 maal verven. Uiteindelijk nam ik het besluit hem dan maar “muisgrijs” te maken. Had ik beter meteen kunnen doen☺of ik had hem toch in de primer moeten zetten, wat ik zelf dacht maar de dame bij de Gamma van de verfafdeling niet nodig achtte.

Behang wat van de muren af gehaald moest worden, waarna dan bleek dat de rand langs het plafond helemaal afgebrokkeld was. Dat smeerde ik aan met spul wat Renoband heet. Na het drogen, schuren en schilderen was er niets meer van te zien.

In de tussentijd was ook het laminaat bezorgd. Samen met mijn, nu dus, ex-man bracht ik alle 32 pakken naar boven. Ik ben blij dat we ondanks de scheiding goed met elkaar om blijven gaan en ik hem, als ik iets niet weet, om raad kan vragen.

Vroeger hebben we veel geklust en die ervaring kwam me nu van pas. Toch is het anders dat in je eentje te doen en zeker niet leuk.We hadden altijd een soort van rolverdeling, hij boorde bijvoorbeeld en nu moest ik het zelf doen. Tja hoe werkt dat apparaat dan? Even bellen…. Je mag best weten dat als er iets tegenzat en ik in mijn alleentje stond te utteren, ik uit frustratie best eens een traantje liet.

Een moeder

Iemand die dat feilloos aanvoelde was mijn 85 jarige moeder. Bijna iedere dag als ik in het nieuwe huis bezig was, kwam ze aangetuft in haar autootje. Vaak met wat lekkers zoals een haring, bakje kibbeling, kop soep in een thermoskan, een lekkere koek of alleen voor een praatje.Ik kom uit een familie van aanpakkers en bij mij zitten en naar mij gaan kijken, deed ze niet. “Ben je gek, als ik hier toch ben, doe ik ook meteen iets voor je hoor”. En zo sopte ze de tegels van de badkamer en zeemde ze alle deuren en keukenkastjes. Steeds zei ik dat het echt niet hoefde en dat ze er te oud voor was, maar dat was tegen dovemansoren. Een enkele keer had ze geen puf en kwam dan gezellig bij mij zitten waar ik bezig was.

Toen ik vertelde dat we zouden gaan scheiden kwam dat als een schok voor haar, ze was er dagenlang van slag door. Hoopte dat ik me zou bedenken, wat niet gebeurde.

Een moeder, hoe oud ook, blijft toch bezorgd om haar kind, hoe oud dat kind ook is. Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen.

En zo kwam het huis klaar, is het zo goed als schoon en kunnen nu de bestelde spullen in de komende dagen geleverd worden.

Dank je wel, ma!

Fouten

Mijn ex -man kreeg van de plaatselijke welzijnsorganisatie een uitnodiging voor een rouwverwerkingsbezoek. Ze schreven van de gemeente door gekregen te hebben dat ik overleden was. Hoe slordig! Ik belde de gemeente en de dame die ik sprak, zag niets geks in de administratie en ja ze hoorde dat ik nog in leven ben.Zei dat ze dat soort dingen nooit doorgeven. Ze zou het uitzoeken maar ik hoorde er niets meer van. Voor de zekerheid keek ik nog bij mijn overheid maar ook daar ben ik gewoon in leven.Zo’n fout zou een vervelende nasleep kunnen hebben. De fout ligt dan blijkbaar bij de welzijnsorganisatie. Heel vervelend vind ik dit in toch al zo’n lastige tijd voor zowel mijn ex-man als mijzelf.

Nog zo’n fout die me ontzettend ergerde maakte Ikea. Ik kocht een kledingkast en die zou volgens de mail gisteren tussen 12 en 18 uur geleverd worden. Ik was er ruim op tijd want stel dat ze iets eerder zijn. Ik kreeg twee SMS -en, de een zei dat ze tussen 14 en 16 uur zouden komen, de tweede SMS van kwart over 3 dat ze er over 30 minuten zouden zijn.Wie er kwam, geen Ikea.Om half 6 belde ik naar Ikea. “Heel vreemd , mevrouw, uw bestelling staat nog hier. Hoe het kan dat u de mail en SMS kreeg? Dat gaat allemaal automatisch!”. Had ik de hele dag in een leeg huis zitten wachten. Ik zeemde de ramen, ruimde al het afval van het laminaat leggen op, stofzuigde, hing zelfs wat op aan de muur van het toilet. Maar dat duurde geen hele dag. Verder was het wachten en wachten op niets dus….

Planten

Ik heb een lekker balkon bij het nieuwe huis en mijn planten zijn voor een deel al verhuisd. Ik voel me altijd pas ergens thuis als mijn planten er ook zijn. De Tagetes zaaiden de kleindochters nog toen ze de laatste keer op de volkstuin waren, ze weten dat nog goed dus ze moesten zeker mee.

Op het balkon van mijn “voor eventjes huis” zoals mijn jongste kleindochter het noemt komt er eindelijk een courgette aan de plant, er hangen trossen tomaten die nu rood moeten gaan kleuren.

Ik at sperziebonen van de twee plantjes in pot. De Zinnia’s zijn hoog geworden en staan op het punt open te gaan. Of ik die kan verhuizen zonder ze te beschadigen, daar twijfel ik nog over.

Bijna zover

Tussen het klussen door gaan de gewone dingen ook door, ik werkte, paste op de kleinzoons. De kleindochters kwamen logeren, gezellig met zijn drieën in mijn slaapkamer. De oudste deed de afwas. “Wat zielig dat jij geen vaatwasser hebt, oma! Ik zal wel afwassen”. Kind van de moderne tijd, weet zij veel dat we vroeger geen van allen een vaatwasser hadden!

Ik bracht een bezoek aan de sportschool aan de overkant van mijn nieuwe huis en schreef mij in. Vanaf as dinsdag ga ik weer sporten. Zonder een Duncan die zegt wat ik moet doen en tegelijk gezellig kletst. Eerst dacht ik nog zelf thuis de oefeningen te doen die ik geleerd had maar daar komt toch de klad in. Ik heb wel gemerkt dat het sporten mij goed deed en mijn conditie er beter van geworden was.

Vandaag viert onze oudste kleinzoon zijn 4-e verjaardag. Een dagje relaxen en dan hup, er tegenaan weer! Aankomende week nog even inpakken en wachten op de verhuiswagen op 23 augustus. Het is bijna zover.