Categorie archieven: museum

Het Depot

Geplaatst op door
27

Aanstaande dinsdag krijg ik de sleutel van mijn nieuwe woning. Voordat ik weer begin met klussen, verven, schoonmaken, inpakken en verhuizen had ik zin nog even iets leuks te doen. Ik besloot een bezoek te brengen aan het Depot van museum Boijmans van Beuningen. Al lang wilde ik daar eens heen en nooit kwam het ervan.Alhoewel ik in een dorp tegen Rotterdam woon, kom ik tot mijn schande nooit in het centrum.Daar moet maar eens verandering in komen.

Rond het Depot vinden allerlei werkzaamheden plaats. Het naastgelegen museum Boijmans van Beuningen [ links op de foto] wordt volledig gerenoveerd en zal pas in 2029 weer open gaan.

Het Depot

Allereerst wat informatie over dit depot:

Depot Boijmans Van Beuningen is het eerste publiek toegankelijke kunstdepot ter wereld. Het depot staat naast Museum Boijmans Van Beuningen in Museumpark in Rotterdam. Bezoekers zien het resultaat van 174 jaar verzamelen. Meer dan 152.000 verzamelde kunstwerken opgeslagen bij elkaar, gerangschikt en gestructureerd in veertien depotruimten met vijf klimaten. Naast de objecten zijn alle werkzaamheden die komen kijken bij het beheer en onderhoud van een collectie te zien.

De dynamiek van het depot is een andere dan die van het museum: hier worden geen tentoonstellingen gemaakt, maar kun je – zelfstandig of met een gids – dwalen door het gebouw, omringd door 152.000 kunstobjecten. Ook kun je meekijken met bijvoorbeeld conservering en restauratie.Vandaag is zondag en dus was daar niemand aan het werk.

Het depot is geen museum

Met de opening van het depot werd een nieuw concept werkelijkheid: elk museum heeft een depot, maar alleen Depot Boijmans Van Beuningen is publiek toegankelijk. Hier zie je de kunstwerken als – piepkleine – onderdelen van een enorme collectie. Hier wordt gewerkt: kunst wordt schoongemaakt, geconserveerd, gerestaureerd, ingepakt, uitgepakt, getransporteerd en nog meer.

Veel kunstwerken staan op een pallet of plank of hangen aan rekken. En er zit ook kunst opgeborgen in kisten of dozen.

Bron Door Ellywa – Eigen werk, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=120208478

Elk werk wacht tot het aan de beurt is om tentoongesteld te worden, in het museum van Boijmans of in een ander museum ergens in de wereld. Sommige werken worden vaak tentoongesteld en sommige maar zelden[ bron website het Depot]

Het gebouw

Depot Boijmans Van Beuningen werd ontworpen door het Nederlandse architectenbureau MVRDV. Als inspiratie voor de vorm van het gebouw diende een aluminiumkleurige schaal van IKEA. Deze Blanda Blank, een licht glimmende serveerschaal van roestvrij staal van 3,99 euro, stond per toeval als suikerpot op de tafel tijdens de voorbesprekingen over het ontwerp voor het gebouw.In de volksmond wordt het gebouw dan ook “de pot”genoemd.

Het depot is een 39,5 meter hoog, komvormig gebouw dat aan de buitenzijde bekleed is met spiegelende platen, waardoor een min of meer aansluitend verkleind spiegelbeeld van de omgeving is te zien, waarbij men over de omliggende gebouwen heen kan kijken. Het pand bevat 1664 spiegelpanelen met een gezamenlijke oppervlakte van 6609 m2. Het totale vloeroppervlakte bedraagt 15.541 m2.[ bron Wikipedia]

Het gebouw telt zeven verdiepingen. Op het dak bevindt zich een restaurant met 120 zitplaatsen. Buiten kun je het gebouw rond lopen en geeft een fantastisch uitzicht over Rotterdam. Jammer genoeg was het grijs en motregende het, maar het uitzicht was mooi.

En je gelooft je ogen niet als je daar boven loopt en overal naaktslakken ziet kruipen!

Binnenkant

Is de buitenkant indrukwekkend, de binnenkant is dat zeker ook. Van onder kijk je naar boven, van boven naar beneden. Er zijn doorzichtige “bruggen”gemaakt [ ik weet niet hoe ik het moet noemen]waardoor je van de ene kant naar de andere loopt en naar beneden kunt kijken. Best een eng gevoel trouwens en je zag iedereen zich toch vast houden aan de zijkant. Andere oversteken had een vitrine onder je voeten

In dit, oneerbiedig genoemd, “trappenhuis”, zie je vitrines met kunstvoorwerpen, die zo ik begrijp wisselen.

QR

Als je de app van het Depot op je telefoon zet, kun je door het scannen van QR codes zien wat het verhaal is van kunstvoorwerpen. Thuis kun je op die app alles wat je ingescand hebt nog eens nalezen. Zo is deze jurk hieronder Irina in een trouwjurk gemaakt door Victor & Rolf[ 2011]

De beelden hieronder zijn van Boris van Berkum. Het heet Kabra Blauw en is eind 2022 aangekocht

Er kan nog genoeg gekocht worden want bovenin was een zaal nog helemaal leeg

Dit bezoek was zeker de moeite waard! Geïnspireerd door deze kunst ga ik naar huis en aan de slag aankomende week!

Het museum van Jopie

Geplaatst op door
19

Afgelopen zaterdag arriveerden we om 15 uur in Workum, Friesland. Voordat we vertrokken had ik gezocht wat er te doen was in dat dorpje. Workum is bekend als Elfstedendorp. Na Hindeloopen doen [ als er ooit nog eens ijs komt wat dik genoeg is] de schaatsers van de Elfstedentocht, Workum aan.

Het dorp is ook bekend door de schilder Jopie Huisman. Een museum met zijn werken is gevestigd in Workum, zijn geboorteplaats. Ik herinner mij Jopie Huisman van een interview, echt heel lang geleden, met Ivo Niehe. Ik weet dat ik de werken die in die tv show te zien waren, erg leuk vond en de man een beetje apart.

We waren in Workum dus we wilden dat museum wel zien. Het was toevallig de eerste dag dat het open was na de sluiting door Corona en een renovatie. Een klein museum met alleen werken van Jopie Huisman. We hadden net tijd genoeg om voor sluitingstijd nog te gaan.

Vanaf zijn jeugd tekende Huisman wat hij om zich heen zag en wat hem raakte. Een tijdje werkte hij als schilder van pateel, hierna werd hij voddenboer en oud ijzerboer.

Huisman bewaarde schoenen, gewichten, vodden, poppen, kortom alles wat hem op één of andere manier aansprak. Hij schilderde dat minutieus na, soms bijna als een fijnschilder.Veel van de spullen die hij schilderde zijn ook in het museum te vinden.

Toen zijn handel in dergelijke spullen goed begon te lopen, was er geen financiële noodzaak meer tot verkoop van zijn schilderijen.Voor 1974 verkocht hij zijn werk wel, of ruilde het voor een pak paling. Van dit werk is een deel in de handel gekomen. Later verkocht hij geen schilderijen meer, maar gaf ze weg aan vrienden en aan mensen die het volgens hem verdienden.

Onderbroek van Meuke Albertje

Het verhaal van de broek van Meuke Albertje vertelde Jopie vaak smakelijk op tv. Dit is ook wat mij bij is gebleven. De onderbroek is 133 keer versteld, eerst met de juiste kleur, later met de eerste de beste stopwol. Volgens Jopie omdat ze na het overlijden van haar man dacht: Nu ziet niemand mij toch meer in die broek!

De originele onderbroek

Sinds 1986 zijn de schilderijen te zien in het Jopie Huisman Museum. Vanaf de jaren negentig werd, mede door Huismans hartproblemen, het minutieuze werken te inspannend en ging hij over op ingekleurde pentekeningen en aquarel. Huisman schilderde zijn laatste doek in maart 2000.Hij overleed in oktober 2000 op 77 jarige leeftijd.

Broek van de koemelker

Over het schilderij Broek van een koemelker uit de periode rond de scheiding van zijn vrouw zegt Jopie Huisman: In 1973 raakte ik plotseling in grote privé-problemen. Ik was helemaal op mezelf teruggeworpen. Toen vond ik tussen de rommel een oude broek. Een afgetobde, tachtig keer verstelde, smerige melkersbroek. Ik zag mezelf daarin: een heel grote verlatenheid. Ik heb hem meegenomen en geschilderd. Ook omdat andere mensen herkenden wat ik geschilderd had, is het mijn redding geweest. Eigenlijk is het een zelfportret

Mededogen

Hij had ook wat mensen die buiten de normale samenleving vielen en schilderde die ook vaak. Mensen die in de ogen van de maatschappij niets waard zijn, maar bij wie hij zich thuis voelde. Het levert hem later de bijnaam schilder van het mededogen op.

Het ene oog lacht, het andere huilt….

Minutieus

Duizend takjes grillig in elkaar vergroeid. Hij schilderde ze allemaal heel precies.

Jopie Huisman was natuurlijk geen Rembrandt of van Gogh, maar een autodidactisch schilder die veel herkenbare kunst maakte. Het was leuk eindelijk weer eens in een museum te zijn, na twee jaar Corona. Geen mondkapje meer, eindelijk lucht!

PS Vanwege de lichtval moest ik veel foto’s vanaf de zijkant maken.

Binnen in het oorlogsmuseum

Geplaatst op door
10

In dit blog nog even terug naar Litouwen en het bezoek aan het oorlogsmuseum.

Het museum toont historische voorwerpen die betrekking hebben op Litouwen en Kaunas van de prehistorie tot heden, waaronder een grote collectie historische wapens. Er zijn exposities gewijd aan de militaire vaardigheden van het Groothertogdom Litouwen, Vytautas de Grote Kapel, wapenverzamelingen, vuurwapens, munitie, legeruniformen van verschillende staten, de verdediging van het Kaunas-fort in 1915 en andere.Ook veel schilderijen van veldheren, legerofficieren en andere vast heel belangrijke mensen…..

Nou is al dat wapentuig niet echt mijn ding. Mijn man vond dat interessanter, al die rijen wapens, maar het was toch wel leuk om er doorheen te lopen. De entree kostte maar 4 euro dus dat is niets…………We moesten hier nog wel een mondkapje dragen ivm Corona. Met ons was er ook een groep middelbare scholieren die opdrachten moesten doen in het museum, die in de groene kistjes zaten die je rechts op de eerste foto ziet staan. We konden ze maar net voor blijven, anders had ik geen foto’s kunnen maken zonder dat al die kinderen in beeld stonden.

Wat fijn was dat naast de tekst in het Litouws ook overal een Engelse tekst stond. Zo hadden we wel een idee waar het over ging.We hadden niet veel tijd en hadden geen idee hoe groot het museum zou zijn, dus we zijn er relatief snel doorheen gegaan. Uiteindelijk bleek het niet zo heel groot te zijn,twee verdiepingen, we hadden wel iets meer tijd kunnen nemen. Maar we moesten op tijd terug zijn bij het hotel om uit te checken en de taxi te nemen naar onze examenlocatie.

De tour

Bij binnenkomst was het eerste wat we zagen het grote witte standbeeld van Vytautis de Grote. Je kon hem niet missen, zo prominent aanwezig.Om hem heen harnassen, schilderijen en wapentuig.

Ook in de hal, hing een vliegtuig aan het plafond

Het is een replika van het vliegtuig Lituanica, waarmee Steponas Darius en Stasys Girėnas in 1933 over de Atlantische Oceaan vlogen, deze wordt blijvend tentoongesteld. Ik vond het een klein vliegtuigje om daar de oceaan mee over te durven vliegen. Dat moeten toch echte durfals geweest zijn.Ze haalden het in 37 uur, maar toen crashte het vliegtuig in Polen. Het wrak ligt in het museum tentoongesteld. [https://be.wikiqube.net/wiki/Lituanica]

Aan de andere kant in de ruimte stonden deze auto en kanonnen.

[modula id=”13372″]

Kunstig

Het meest aansprekende kunstwerk wat mij betreft in dit museum,zie je op de foto’s hieronder. In eerste instantie toen we de zaal in liepen zagen we een berg spullen op de grond liggen.

De suppoost wees ons om op een bepaalde plek te gaan staan en door een ring die er stond te kijken. Het beeld wat we toen zagen, was dit:

Ik vond het erg kunstig gemaakt. De afbeelding is van Vladas Nagius-Nagevičius, de oprichter van het museum

Doodshoofd

Uniform van de 1-e Litouwse infanterie tijdens de opstand van 1831

In het oorlogsmuseum ook allerlei uniformen van allerlei tijden, niet echt zo interessant naar mijn idee . Mijn man heeft altijd wat met piratenvlaggen en andere dingen waar zo’n doodshoofd op afgebeeld staat en vond dit uniform wel wat.

Al met al was het een leuk tijdverdrijf, ik zou er normaliter zelf nooit voor kiezen naar zo’n museum te gaan.Toch is het wel weer leerzaam geweest omdat ik door dit bezoek ben gaan lezen over oa de geschiedenis van een voormalige Sowjetrepubliek. Een land wat relatief kort bij de EU hoort en waar we eigenlijk nauwelijks iets van weten.