Bijna twee jaar geleden waren we voor het laatst in het buitenland. Dit jaar hebben we getwijfeld, zullen we wel, zullen we niet? We besloten het er maar op te wagen, allebei gevaccineerd, dus wat zou er gebeuren? We boekten een vakantiehuis in Frankrijk, niet te ver weg. Als er iets zou zijn, kunnen we snel weer terug zijn.
We waren al een aantal keer in Frankrijk, in verschillende gebieden, Dordogne, Bretagne, Ardeche, Elzas, Pyreneeën. De locatie die we boekten ligt op plm 10 uur rijden van huis. Makkelijk in 1 keer aan te rijden, maar we besloten er twee overnachtingen onderweg aan vast te plakken en niet de tolweg te nemen,maar een route binnen door.
We vertrokken eind van de ochtend. Tomtom was geupdated en de optie tolwegen was uitgezet. Het ging goed tot de grens. Toen was Tomtom het spoor bijster en stuurde ons Antwerpen in. We dachten eerst nog dat hij files vermeed, maar we gingen hoe langer , hoe meer allerlei wijken van Antwerpen door, langs de haven. Dat kon niet goed zijn.
We parkeerden en deden Tomtom uit en weer aan en ja hoor, hij wist het weer. Na een uurtje Antwerpen gingen we de stad uit.
De eerste stop was in Rugy, het hotel was in een 16-e eeuws pand. We gingen na aankomst eerst even de benen strekken. De omgeving was landelijk, veel uitgebloeide zonnebloemvelden. Net buiten het dorp kon je goed wandelen.
Het was een klein dorp, met veel nieuwe huizen, waarschijnlijk wonen er veel mensen die bv in Metz werken. Op de terugweg naar het hotel voelde ik me bekeken en ja hoor, vanuit een raam boven, keek deze engerd naar ons☺Wie zet zoiets nou voor zijn raam, vraag ik me af?
Dit beeld stond bij een ander huis in de voortuin
Uit eten
Het diner gebruikten we in het restaurant tegenover het hotel. Het was vol en er was maar twee man bediening, ze liepen de benen uit hun lijf.Misschien is er net als in Nederland moeilijk personeel te vinden. Heel handig had iedere tafel ivm corona geen menukaart maar een schoolbord…..
Verder op de route
Na de overnachting reden we over binnenwegen door naar de Elzas. Jaren terug waren we hier al eens en het is een prachtig gebied. Nu hadden we niet de tijd om de hele streek rond te rijden, maar bezochten de Ballon ‘d Elsace en le Grand Ballon. Bergen van resp. 1247 en 1421 meter hoog. De temperatuur zakte naar 10 graden. Er waren veel motorrijders, maar ook fietsers. Ik heb diep respect voor die mensen, wat een krachtinspanning!
Na de bergen reden we door naar Besancon, waar we weer een nacht verbleven. Na een nacht met hindernissen omdat het nogal gehorig was, gingen we al vroeg weer verder.Daarover in de volgende blog meer
Mijn moeder kwam met het opruimen van een kast deze foto tegen:
Het is het gezin van mijn vader. Hij is het kleine jongetje in het midden.Mijn vader leeft niet meer, zijn moeder hier op de foto, overleed toen hij acht jaar was. Zijn drie zussen leven nog wel, twee wonen in Canada. Ze zijn allemaal in de 90. De foto werd genomen in 1943, midden in de oorlogsjaren. De tent stond aan de kant van de weg waar zij woonden.Geen vakantie zoals wij dat tegenwoordig kennen, zeker niet tijdens de oorlog.Veel meer weet ik er niet van, ook mijn moeder niet.
Op vakantie na corona
Voor ons is het ook weer twee jaar terug dat we op Tenerife waren.Het lijkt alweer lang geleden.Vorig jaar bleven we thuis ivm de Corona. Later deze week wat blogs van onze huidige reis. Waar we zijn, lees je dan….
Op tv zagen wij ooit een documentaire over de bedevaart van Roma naar Saintes-Maries-de-la-Mer. Regelmatig gingen wij in die tijd naar theaters waar zigeuners optraden. Hun muziek vonden we heerlijk om te beluisteren. Na het zien van die documentaire besloten wij in mei 2008 op vakantie te gaan naar de Camargue, in de tijd dat de Roma zich daar verzamelen voor hun bedevaart. We wilden ons zoals ze dat weleens noemen,”onderdompelen” in een andere cultuur en verheugden ons al op de muziek die vast overal op straat te horen zou zijn.
Hoe anders dat werd lees je verderop, eerst even uitleg over de mythe.
De mythe
afbeelding Wikipedia
Zwarte Sara of Sint Sara is de mythische patroonheilige van de Roma. Het centrum van haar verering is Saintes-Maries-de-la-Mer, een pelgrimsoord voor Roma in de Camargue in Zuid-Frankrijk.
Volgens verschillende legenden werden tijdens een van de vroege christenvervolgingen (vaak geplaatst in het jaar 42) Lazarus, met zijn zusters Maria Magdalena, Marta, Maria Salomé (de moeder van Jakobus en Johannes), Maria van Klopas en Maximinus in een schip de Middellandse Zee op gestuurd. Ze arriveerden veilig aan de zuidelijke kust van Gallië op de plaats die later Saintes-Maries-de-la-Mer (Heilige Maria’s van de Zee) werd genoemd. Volgens sommige overleveringen had Maria van Klopas een zwarte dienares uit Opper-Egypte die Sara heette.
De plaatsing van het arriveren van de drie Maria’s in Frankrijk stamt uit de hoge middeleeuwen en wordt bijvoorbeeld beschreven in de 13e-eeuwse Legenda aurea. Sint Sara wordt voor het eerst opgevoerd in het boek La Légende des Saintes-Maries (De Legende van de Heilige Maria’s) uit 1521, waarin ze wordt beschreven als een barmhartige vrouw die mensen hielp door het vragen van aalmoezen, hetgeen leidde tot de populaire gedachte dat ze Roma was.
Een andere overlevering beschrijft Sara als stamhoofd van een Roma-gemeenschap die aan de monding van de Rhône leefde. Eens per jaar haalde de gemeenschap tijdens een religieuze ceremonie het beeld van Ishtari (Astarte) uit de tempel waarna het in processie naar de zee werd gedragen en gebaad werd. Op een dag had Sara een visioen, waarin ze de boodschap kreeg dat de heiligen die aanwezig waren bij Jezus’ dood zouden komen en dat zij hen moest helpen. Sara zag hen daarop aankomen in een boot over een onstuimige zee, waardoor de boot niet kon aanmeren. Maria Salomé wierp haar omslagdoek op de golven en Sara kwam erover naar hen toe. Ze hielp de opvarenden vervolgens door middel van gebed aan land te komen.[ bron Wikipedia]
Roma
Jaarlijks verzamelen veel met name Romapelgrims zich op 24 mei in Saintes-Maries-de-la-Mer. Op deze dag wordt het beeld van de Zwarte Sara uit de crypte van de Notre-Dame-de-la-Mer gehaald en naar de zee gedragen. De foto hieronder is vanaf internet
De verering van Sint Sara wordt overigens door de Rooms Katholieke kerk niet officieel erkend .
Ons verblijf
Wij boekten een bungalow op een vakantiepark in Saintes-Maries-de-la-Mer. Een paar dagen voordat de processie zou zijn, die op 24 mei zou plaats vinden. Mooi huisje maar wat ons meteen opviel waren de enorme rijen met witte busjes die op een kampeerveld stonden tegenover ons. We zagen al snel dat het allemaal busjes waren van Roma. We konden zien dat in die bussen complete keukens zaten, wasmachines enz.Het was interessant dat van zo dichtbij te aanschouwen. Nadat we ons bagage hadden uitgepakt, trokken we richting het centrum van het dorp. Ook daar langs alle straten, op alle stoepen echt dubbele rijen met van diezelfde witte bussen, campers, caravans. Overal mensen op straat aan het koken, praten, muziek aan het maken. Heel bijzonder om te zien hoe een bedevaart een klein dorp zo overspoeld werd …….
Gesloten winkels
We wilden wat boodschappen doen en zochten een supermarkt, echter alle winkels waren dicht, zelfs dichtgetimmerde ramen en deuren. Uiteindelijk zagen we een kleine supermarkt die open was. Bewaking stond voor de deur en ook in de winkel. In ons beste Frans, doorspekt met Engelse woorden, vroegen we waarom die bewaking en die gesloten winkels. We begrepen uit de woorden van cassiere dat dit was ivm diefstal door de Roma. De meeste winkeliers zijn bang en sluiten daarom de winkel ten tijde van de bedevaart.
Met wat te eten voor die avond slenterden we door het stadje. Hier en daar wilden we wat foto’s maken, maar daar was men niet van gediend en dat werd duidelijk gemaakt. Deze foto hieronder maakten we op een terrasje waar zigeuners aan het spelen en zingen waren.
Terug op het vakantiepark, zaten we met een drankje op het terrasje wat bij het huisje hoorde. Inmiddels waren alle zigeuners die bij de witte busjes hoorden ook terug gekomen, het was etenstijd. Af en aan liepen ze langs ons huisje.Terwijl wij eerst nog iedereen begroetten, zoals we dat altijd op campings gewend waren te doen, bemerkten wij al snel daar beter mee te stoppen. Alhoewel we niet konden verstaan wat er gezegd werd, bleek uit de blikken en de intonatie van de stemmen dat wij daar niet welkom waren. We zagen eigenlijk ook geen andere toeristen, uitgezonderd twee Duitse mannen schuin tegenover ons.
Autorace
Toen het donker werd voelden we ons eigenlijk steeds onveiliger, binnen in het huisje deden we de deur op slot en barricadeerden de deur. Helden hè! Met de lichten uit keken we wat er allemaal gebeurde. Er begonnen races met auto’s die rakelings langs ons huisje gingen. Maseraties, Porches en andere snelle auto’s scheurden over het terrein en echt heel hard. Toen we eenmaal in bed lagen, werd aan de deur gerammeld en hoorden we stemmen. Na een onrustige nacht en weinig slapen zaten we buiten te ontbijten en kregen we weer allerlei verwensingen naar ons hoofd. Van de Duitsers waren de autoramen ingeslagen, gelukkig bij ons niet…..
We keken elkaar eens aan en konden maar 1 ding bedenken en dat was vertrekken. Ik heb mij nog nooit zo onveilig gevoeld als daar die ene dag en nacht in Saintes-Maries-de-la-Mer. De processie en de tewaterlating zagen we dus niet en de zigeuneroptredens tijdens de bedevaart waarop we ons zo hadden verheugd ook niet. We hadden er zo de balen van dat we door reden naar Spanje, naar een camping waar we regelmatig geweest waren met de caravan en maakten hier onze vakantie af in een luxe chalet.
De foto is de enige die we hebben[ na een gecrashte harde schijf] en hangt ingelijst thuis aan de muur. Een mooi tafereel met een nare nasmaak van alweer bijna 13 jaar geleden, toen we nog op vakantie mochten☻……..
