Twee weken geleden had ik mij ingeschreven voor een historische wandeling olv een gids door Maassluis. Afgelopen woensdag was ik al een rondje gaan lopen en foto’s gaan maken omdat ik dacht dat fotograferen wel niet zo zal lukken met een groepswandeling.
De hele morgen goot het hier af en aan, maar rond 13 uur klaarde het op en gelukkig bleef het droog tijdens de hele wandeling.
Met een groepje van 5, de gids en 2 heren die “stage”liepen omdat ze ook stadsgids willen worden, vertrokken we om 14 uur.
De gids was volgens mij een beetje nerveus door de aanwezigheid van de twee gepensioneerde stagiairs, hij hakkelde nog al en zeker toen die twee hem ook nog eens gingen aanvullen met de kennis die ze opgedaan hadden tijdens een training. Dat was wel een beetje sneu. Een van de twee had het gelukkig in de gaten maar de ander niet, die bleef zijn kennis ook spuien.
Pakhuizen
Maasluis is al bekend in 1340 als Maeslantsluys en hoorde in een ver verleden bij de gemeente Maasland. De zee was de voornaamste bron van inkomsten voor de inwoners. In de zestiende eeuw kreeg de in Maassluis gevestigde haringvisserij een enorme impuls door de grote vraag naar zoute haring in het Oostzeegebied. Naast de haringvisserij waren ook de visserij op zalm, kabeljauw en schelvis van groot belang.De gids vertelde dat hier veel geld werd verdient met de visserij en in Maasland minder, die waren gericht op landbouw. Dus had men er de balen van dat al dat geld daarheen ging. In 1614 werd Maassluis een zelfstandige gemeente en in 1814 kreeg het stadsrechten.
De pakhuizen die langs de haven en vaarten staan doen nog herinneren aan de vroegere tijden
.In het pakhuis op de eerste foto hieronder zat een beroemde lijstenmakerij die zelfs lijsten voor het Louvre heeft gemaakt, vertelde de gids.
Maassluis en de trekvaart
In het centrum lopen een aantal vaarten met pittoreske ophaal bruggen en sluizen.
Ik was verbaasd dat te zien. Gek toch eigenlijk, ik kom iedere maandag hier op passen maar had geen idee dat het zo’n leuk centrum heeft.
In 1614 waren er nog geen huisnummers. Deze gevelplaat markeerde de herberg de Gouden Leeuw.Dat zat niet in dit pand, wat een koetsiershuis is geweest, maar een stukje verderop. De gevelsteen is niet lang geleden gerestaureerd.Ook aan de overkant een mooi gerestaureerde gevelsteen van Petrus. De gouden sleutel staat symbool voor het teken dat hij mensen die fouten maakten hun zonden kon vergeven.St Petrus was beschermheilige van de vissers.
Rond 1650 werd een trekvaartroute aangelegd vanuit handelsstad Delft. Zo kon de vis snel in Delft en Den Haag zijn.Maar ook groenten en fruit vanuit Maasland en omstreken werd hier geladen of juist gelost en overgedragen naar de andere kant van de sluis op grote schepen richting Rotterdam etc.
Zes maal per dag voer zo’n trekschuit naar Delft.Het laden en lossen was het werk van de zakkendragers. Het werk moet vreselijk zwaar geweest zijn!
Het zakkendragershuisje
Het werk verdeeld vanuit het zakkendragershuisje.Volgens de gids was het eigenlijk een soort voorloper van een vakbond. Men zorgde ook voor de dragers die op een gegeven moment niet meer konden door de zwaarte van het werk.
Aan de gevel hangt een bel,[ nog net zichtbaar op de foto] als die geluid werd moesten alle zakkendragers er binnen 7 minuten zijn en werd er gedobbeld[ gesmakt].
Wie de hoogste ogen gooide had het werk. De originele dobbeltafel[ de smakbak] staat in het museum van Maassluis en bekeken wij ook.
Groote Kerk
Schrijver Maarten ’t Hart groeide op in Maassluis en beschrijft vaak plekken in Maasluis in zijn boeken. Niet iedereen was daar enthousiast over en voor sommigen was het noemen van zijn naam hetzelfde als vloeken in de kerk.De Groote kerk hieronder heeft een bijzonder orgel aldus de gids. Maarten ’t Hart die ook orgel speelt, mocht echter niet in die kerk op het orgel spelen.
Op de kerk een oude zonnewijzer die het nog steeds doet.
Een deel van de gevel van de Groote kerk is herbouwd na een bombardement dat door de geallieerden verkeerd was gedropt. De binnenstad van Maasluis werd voor een deel vernield en veel mensen werden gedood of verwond.Het monument hieronder gedenkt deze gebeurtenis.
De rondleiding duurde ruim 2 uur en ik vond het best leuk om allemaal van die weetjes te horen.Om alles in 1 blog te schrijven wordt wel wat veel, dus komt er nog een vervolg. Het mooiste, meest karakteristieke plaatje van Maassluis moet ik nog laten zien.
Deze weg kwam uit op het ‘pleintje’ Hier stond de schaftkeet van de stortbaas. Deze sorteerde hier grove metalen uit het huisvuil, welke periodiek door de gemeente aan een schroothandelaar werden verkocht.
Het pomphuisje bood vroeger onderdak aan een pomp waarmee het overtollige water uit de polder Het Zand naar de Oude Haven werd gepompt. Niet alleen uit historisch besef heeft men dit uit 1925 daterende gebouwtje laten staan, het vormt tevens een goede mogelijkheid om te schuilen.
Naast het pomphuisje kun je een brug over, je steekt dan een stuk af om weer in het park te komen.
De geur ervan doet mij denken aan mijn jeugd. Als kind woonde ik onderaan een dijk, die in het voorjaar ook helemaal begroeid was met deze planten. Het was er zalig hutten maken.
De geur van de bloeiende bloemen is heerlijk als je zo langs die bossen Fluitekruid loopt.
Een uit de kluiten geschoten verdwaalde paddenstoel.
Maar ook dit leuke plantje hieronder waarvan ik de naam niet ken.Ik kreeg de tip dat het Ereprijs is Met deze foto besluit ik het blog. Ik hoop dat het snel wat warmer en droger wordt. Mocht je in deze omgeving wonen en zin hebt in een lekkere wandeling: Ga nu naar de Gorzen, het is er prachtig wandelen op deze oude vuilstort~!
Tot ik bij het fotograferen van een bemost muurtje opeens een roodborstje zag zitten. Maar ja, mijn camera, daar zat mijn macrolens op….Toch maar wat foto’s gemaakt en heel voorzichtig steeds wat dichterbij.
Leuke vogeltjes die roodborstjes. Er was een tijd dat we na het overlijden van mijn schoonmoeder voortdurend overal een roodborstje zagen. Gekscherend zeiden we tegen elkaar dat zij gereïncarneerd was in een roodborstje.Zagen we er weer eentje dan zeiden we tegen elkaar daar heb je haar weer…of tegen het vogeltje: hallo Ma, alles goed? In gedachten zei ik dat nu ook, maar mijn schoonmoeder is inmiddels ruim 15 jaar geleden overleden en zo oud zal een roodborstje niet worden.