Maandelijks archief: juli 2023

Muurschilderingen

Geplaatst op door
22

In het vorig blog konden jullie lezen over de veiling van Barendrecht, het dorp waar ik geboren ben. Sinds ik mijn 23-e woon ik in het dorp ernaast, Ridderkerk. Sinds de werkzaamheden aan het nieuwe knooppunt was op de fiets naar Barendrecht mogelijk maar met een omweg.

Maar nu is het werk klaar! Vrijdag ging ik op de fiets naar de muurschilderingen kijken. Ik had al een glimp opgevangen vanuit de auto, maar stoppen kun je er niet. Ik las bij Dorothe van Djaktief ook een stukje over de tunneltjes, ze was mij net voor.

Gomad

Een team van Gomad [Marcus Debie aka GOMAD] maakte de schilderingen. Bij Dorothe zag ik de links van Instagram over het tot stand komen. Ik deel ze hier ook omdat ik nooit een idee had hoe zoiets gemaakt wordt. Ik zie het altijd pas als het klaar is. Een waar kunstwerk is het echt geworden, klik op de links hieronder als je ze aan het werk wilt zien. Bij een fikse regenbui stond het tunneltje blank, ik ben benieuwd of daar al iets aan gedaan is.

week 1, week 2, week 3 en week 4

Foto’s

Het ziet er allemaal nog mooi en fris uit en ik hoop dat het zo blijft en er niet van die malloten weer overheen gaan kalken.

De schilderingen verwijzen naar [mijn idee] naar de tuinders, naar de veiling[ de groenten, de bij ], de historie[ de aardbeien]maar ook de Barendrechtse bedrijven[ laboratoria] die te maken hebben met het onderzoeken van voedsel en de ontwikkeling van planten. Misschien ook de connectie met de Rotterdamse haven [ het schip].Ik zit het natuurlijk zelf maar in te vullen….☺

Wil je het met eigen ogen zien, reis dan af naar Ridderkerk/ Barendrecht. Misschien op de fiets:

Die kant op is Rotterdam

Het is in ieder geval leuk om door te fietsen of te lopen. Nu nog wat mooie beplanting eromheen

Natuur laat zich niet tegenhouden door een nieuwe weg, nieuw leven gaat gewoon door. Pal naast het tunneltje in de nieuw gegraven plas.

Herkenning

Van de oude veiling zag ik niets meer terug behalve het gebouw wat ik in het vorig blog liet zien. Het rijtje oude huizen langs de Gebroken Meeldijk herinner ik mij nog, ooit zat er ook nog een café waar je ook houten klompen kon kopen. Het meeste maakte plaats voor de grote bedrijven die nu rond The Greenery liggen.

Toch zag ik nog wat oude details:

De schuur van een oude tuinderij

Een hek wat vroeger de ingang was naar een achterliggende boerderij maar nu uit de gratie is geraakt.

Naast dit hek ligt een afrit. Vroeger was daar het natuurlijke zwembad van Barendrecht, de Put.

Bij de aanleg van de tramlijn tussen Zwijndrecht en de Hoekschewaard in 1903 is een put voor water voor de stoomtram gegraven, tussen de Noldijk en de Gebroken Meeldijk. Bij goed weer kon daar prima worden gezwommen. In 1925 werd zwemwater in de put afgebakend. Het zwembad werd in de volksmond De Put genoemd. Generaties Barendrechtse kinderen zouden hier leren zwemmen.

afbeelding van de Combinatie

Heden en verleden, de veiling

Geplaatst op door
18

Trekkers met aanhangers vol met groenten die traag over de wegen rond Barendrecht naar de veiling rijden. Het is jarenlang een dagelijks beeld.

Barendrecht heeft sinds 1915 een veiling. Tuinders van het platteland in Ridderkerk en Barendrecht brengen aanvankelijk hun groenten naar de groentemarkt op het Noordplein in Rotterdam.Het bepalen van een prijs is een probleem voor de tuinders aan het eind van de negentiende en begin twintigste eeuw. Een veiling biedt uitkomst, daar komen tuinders en handelaren samen.

‘Mijn‘
Een veilingmeester noemt een prijs en de handelaar die als eerst ‘mijn!’ roept, is de koper. In 1915 besluiten de tuinbouwverenigingen uit Barendrecht en Ridderkerk om samen één veiling op te richten: de Coöperatieve groente- en fruitveiling Barendrecht en omstreken. Die veiling wordt gevestigd in een houten gebouwtje bij het station van Barendrecht.

In het begin zijn de leden alleen verplicht om aardbeien naar de veiling te brengen. Dat is heel lang een belangrijk gewas voor de tuinders in Barendrecht. Mijn moeder vertelde dat mijn opa en oma en ook andere familieleden op de landerijen werkten om aardbeien te plukken.

Bonen en uien
Tijdens de Eerste Wereldoorlog worden er ook veel bonen en uien verhandeld. De zaken op de veiling in Barendrecht gaan goed en al in 1917 wordt een echt veilinggebouw neergezet. In 1930 wordt de veiling aangesloten op het spoorwegnet.

Belangrijke producten zijn in die tijd aardbeien, bloemkool en spruiten. Veel aardbeien worden gekocht door De Betuwe Tiel, bekend van de jam. Dat bedrijf betrekt een eigen loods achter de veiling aan de Gebroken Meeldijk waar de aardbeien worden gewassen.

In de crisisjaren sluiten Engeland en Duitsland de grenzen voor Nederlandse land- en tuinbouwproducten. Daardoor loopt de omzet van de veiling terug.

Bloeiperiode van de veiling

Na de Tweede Wereldoorlog beleeft de veiling een bloeiperiode in een gebouw aan de Gebroken Meeldijk. Dat pand wordt geopend in 1955. Het gebouw bestaat nog steeds, er zit nu een bedrijf in, de veilingklok doet het nog altijd. Bij dat bedrijf kochten we regelmatig iets voor de volkstuin. Ik heb nooit op de veilingklok gelet omdat ik daarvan niets wist.

Twintig jaar later wordt er weer een nieuwe veiling geopend. Inmiddels zijn de veilingen van Zwijndrecht en Oud-Beijerland erin opgegaan en is de naam Veiling Zuid-Holland Zuid.

De veiling bestaat nog steeds. Vroeger mochten de tuinders met hun trekker of auto met aanhanger de veilinghal binnen rijden om langs de keurtafel te gaan en daarna meteen te lossen. Als kind ben ik er met regelmaat geweest met mijn opa, die aardappel/groenteboer was. Het “mijn”roepen herinner ik me nog goed omdat ik van mijn opa zo hard mogelijk “mijn” mocht roepen als hij een handeltje zag.

Ik groeide op in een klein buurtschap, Smitshoek, te midden van tuinderijen. Onze buurman teelde spruiten.In mijn jeugd plukte ik een zomer wekenland aardbeien en aalbessen bij een vriend van mijn opa die tuinder was. Ik was was 11 en wilde graag Zweedse klompen die in de mode waren toen. Mijn ouders hadden het niet zo breed dus ik verdiende ze zelf bij elkaar met plukken.

De geplukte aardbeien deed ik meteen in een doosje, 8 van die doosjes gingen in 1 kistje zoals hieronder. Ik plukte liever bessen dan aardbeien, want daarvoor moest je op je knieën werken en de bessen kon ik staand plukken.

Vrachtwagen


Met de auto de veilinghal binnen rijden, is niet meer toegestaan vanwege de uitlaatgassen. Tegenwoordig wordt alles buiten aan een ‘dockboard’ gelost. Tuinders kunnen hun waar zelf brengen. Dan moeten ze wel een vrachtwagen hebben die daar geschikt voor is.

Ze kunnen er ook voor kiezen om hun producten op te laten halen door een vrachtwagen van The Greenery, zoals de veiling nu heet.

The Greenery is een landelijk bedrijf met in 2015 een omzet van 1,1 miljard euro. Bijna niet meer te vergelijken met de oude veiling van Barendrecht.

Internet

Het bieden gaat tegenwoordig via internet. Soms bieden er maar zes mensen, verdeeld over de hele wereld. Dat geeft aan hoe geconcentreerd de handel in groente en fruit nu is.

Het gebied rondom het oude veiling gebouw staat vol bedrijven die handelen in groente en fruit. Langs de verbindingsweg tussen Ridderkerk en Barendrecht zijn alle tuinders die daar nog zaten uitgekocht en er verrijzen mega grote bedrijven, die allemaal iets te maken hebben met de groente en fruithandel.

De IJsselmondse knoop


Door al die grote bedrijven is het vrachtverkeer af en aan ook enorm toegenomen. Dat maakte dat de wegen niet meer voldeden. Een groot knooppunt werd aangelegd. Bijna twee jaar was men er aan bezig.

Honderden keren reden we langs alle werkzaamheden zonder daar al te veel hinder van te ondervinden. Dat vind ik echt knap en een bijzonder staaltje van planning! In het begin nam ik vanuit de auto eens een foto omdat het beeld zo frappant was. Tussen al het geweld van bulldozers, grote bouwmachines was een man bezig, gewoon met zijn waterpas.

Vorig weekend werd het knooppunt feestelijk geopend. Je kunt nu ook op de fiets het knooppunt passeren. Tunneltjes verbinden Ridderkerk en Barendrecht. Ik kan nu heel makkelijk op de fiets naar het bedrijf van onze zoon, wat aan de andere kant van het knooppunt ligt. Ik maakte vrijdagavond een fietstochtje om de muurschilderingen te fotograferen en te zoeken naar wat herkenningspunten uit mijn jeugd, van die oude veiling.

Of ik ze vond en de foto’s van de muurschilderingen, dat lees je in het vervolg van deze blog. Als voorproefje vast een foto van een van de muurschilderingen.

Lest, best

Geplaatst op door
25

Vandaag maakte ik jam met de allerlaatste aardbeien die ik een tijdje terug nog plukte in onze volkstuin. De laatste, de beste ofwel lest best. Het stemde mij toch wat melancholisch. Jam maken kun je natuurlijk altijd maar met de je eigen aardbeien van de planten die je zelf uit stekjes op kweekte, dat is voorbij.

Als je naar de foto kijkt, denken jullie misschien waar kookt die nou op? Dat is een heel verhaal:

Ik [ eerst wij samen] stond ingeschreven als woningzoekend, al vijf jaar en ik reageerde de laatste weken al vaak op woningen die te huur kwamen. Vorige week dinsdag, 27 juni, was ik opeens bij de eerste vijf mensen die gereageerd hadden op een 55 plus woning in onze gemeente. Het was net op de dag dat ik een kleine vakantie in mijn dochters huis aan het houden was en ik oa naar het strand ging. Ik dacht bij zelf, nummer 5, wat voor kans maak ik. Ik ga niet, ik twijfelde, ik ga wel, niet, wel. Uiteindelijk besloot ik eerder terug te gaan en op zijn minst te gaan kijken, zodat ik zou weten hoe die huizen er uit zien. Toen ik er binnen kwam, waren er twee vrouwen van mijn leeftijd. Ik hoorde de een zeggen dat ze nu een mooier huis had en het niet nam. Nummer twee was aan het scheiden en zag er niet overheen wat er allemaal gedaan moest worden. Beiden vertrokken weer en de man die bezichtiging gaf, draaide naar mij en zei dat ik nu nummer 1 was. Twee anderen waren niet op komen dagen.

Ik was helemaal overdonderd. Net drie weken woon ik in mijn antikraak huis en nu al een permanent huis? Ik moest meteen beslissen, moeilijk, maar ik dacht dit is toch wel een unieke kans. What the F… ik doe het.Je moet weten dat er niet veel 55 plus woningen zijn hier. Als ik op een gewone woning reageerde eindigde ik als nummer 400 of zoals hieronder nummer 211.

Rollercoaster

Ik nam dus plaats op het stoeltje van de rollercoaster en doe nog een rondje!

Ik kan niet anders zeggen dan dat ik enorm veel geluk heb. Ten eerste al met de antikraak woning, want daarvan staat er momenteel niet een meer te huur hier en dan nu binnen zo korte tijd een betaalbare permanente woning. Geen spanning dat ik er in januari uit zou moeten en waar dan heen?

Als je er nooit mee te maken hebt[ gehad] zoals ik, kun je je er weinig bij voorstellen hoe dat voelt, antikraak wonen. Nu weet ik het en woon ik in een blok, zelfs een straat met allemaal mensen die anti kraak wonen. Waarvan ik altijd dacht dat daar de min of meer de aso’s enz in woonden, blijken hier allemaal gewone, nette mensen te wonen. Met banen, met mooie auto’s, sommige uit een ander land van herkomst. Net gescheiden, sommigen met kinderen.Maar evengoed allemaal in dezelfde positie als ikzelf.Iedereen met de onzekerheid waar gaan we straks heen, want gesloopt gaat het vroeg of laat worden. In de huidige tijd met de overspannen woningmarkt kom je niet zomaar aan een ander huis, zelfs geen antikraak huis. Bij een ander antikraak huis wat ik zag, moest je zelfs een brief mee sturen waarin je je zelf presenteerde en wat je voor de buurt kon betekenen! Dat voor een huis in een wijk wat helemaal plat gaat over een tijdje, bizar vind ik.

Terug naar de aardbeien

Weer terug naar het begin van het verhaal, de aardbeien. Ik had toen ik hier kwam wonen een gasfornuis gekocht met het idee die mee te nemen naar het volgend huis. Echter daar is het elektrisch koken, dus shit wat nu? Plotseling herinnerde ik dat de twee jongens van Coolblue die hem afleverden, tegen mij zeiden dat als er iets mee zou zijn ik hem binnen 30 dagen kon retourneren. Ik zocht mijn factuur op en belde om 10 uur ’s avonds nog naar de klantenservice. En ja, zelfs als hij een paar maal gebruikt was, namen ze hem terug, mogelijk ging er iets van de prijs af. Twee dagen later haalden ze hem weer op. Na een paar dagen kreeg ik het volledige bedrag weer terug op de rekening, wat een service!

Intussen had ik dus niets om op te koken. Een tante van mij had nog een kookplaatje in de schuur staan en die leen ik nu. Het staat op een kindertafeltje, dus ik kook op kniehoogte☺ De jam zal er niet minder lekker door smaken en voorlopig ben ik geholpen.

Inpakken en wegwezen

Op 25 juli krijg ik de sleutel van het nieuwe huis. Vandaag kocht ik laminaat en verf etc wat in de aanbieding is. Via werkspot regelde ik een klusbedrijf die het komen leggen. De verhuisdozen die ik wegbracht kan ik weer gaan halen en het inpakken kan weer beginnen! Ik hoop dat voor die tijd de doperwten, bonen en tomaten goed zijn, want die kan ik kwa formaat niet mee verhuizen. Alles groeit als een malle in mijn pottentuin!

In de courgette wel bloemen maar geen vruchten

pluksla

doperwt

tomaten in wording

Agaphantus

En nu ga ik eerst eens een crackertje met mijn eigen “lest best “jam proeven! Vast de aller, allerlekkerste die ik ooit maakte!