Trekkers met aanhangers vol met groenten die traag over de wegen rond Barendrecht naar de veiling rijden. Het is jarenlang een dagelijks beeld.

Barendrecht heeft sinds 1915 een veiling. Tuinders van het platteland in Ridderkerk en Barendrecht brengen aanvankelijk hun groenten naar de groentemarkt op het Noordplein in Rotterdam.Het bepalen van een prijs is een probleem voor de tuinders aan het eind van de negentiende en begin twintigste eeuw. Een veiling biedt uitkomst, daar komen tuinders en handelaren samen.

‘Mijn‘
Een veilingmeester noemt een prijs en de handelaar die als eerst ‘mijn!’ roept, is de koper. In 1915 besluiten de tuinbouwverenigingen uit Barendrecht en Ridderkerk om samen één veiling op te richten: de Coöperatieve groente- en fruitveiling Barendrecht en omstreken. Die veiling wordt gevestigd in een houten gebouwtje bij het station van Barendrecht.

In het begin zijn de leden alleen verplicht om aardbeien naar de veiling te brengen. Dat is heel lang een belangrijk gewas voor de tuinders in Barendrecht. Mijn moeder vertelde dat mijn opa en oma en ook andere familieleden op de landerijen werkten om aardbeien te plukken.

Bonen en uien
Tijdens de Eerste Wereldoorlog worden er ook veel bonen en uien verhandeld. De zaken op de veiling in Barendrecht gaan goed en al in 1917 wordt een echt veilinggebouw neergezet. In 1930 wordt de veiling aangesloten op het spoorwegnet.

Belangrijke producten zijn in die tijd aardbeien, bloemkool en spruiten. Veel aardbeien worden gekocht door De Betuwe Tiel, bekend van de jam. Dat bedrijf betrekt een eigen loods achter de veiling aan de Gebroken Meeldijk waar de aardbeien worden gewassen.

In de crisisjaren sluiten Engeland en Duitsland de grenzen voor Nederlandse land- en tuinbouwproducten. Daardoor loopt de omzet van de veiling terug.

Bloeiperiode van de veiling

Na de Tweede Wereldoorlog beleeft de veiling een bloeiperiode in een gebouw aan de Gebroken Meeldijk. Dat pand wordt geopend in 1955. Het gebouw bestaat nog steeds, er zit nu een bedrijf in, de veilingklok doet het nog altijd. Bij dat bedrijf kochten we regelmatig iets voor de volkstuin. Ik heb nooit op de veilingklok gelet omdat ik daarvan niets wist.

Twintig jaar later wordt er weer een nieuwe veiling geopend. Inmiddels zijn de veilingen van Zwijndrecht en Oud-Beijerland erin opgegaan en is de naam Veiling Zuid-Holland Zuid.

De veiling bestaat nog steeds. Vroeger mochten de tuinders met hun trekker of auto met aanhanger de veilinghal binnen rijden om langs de keurtafel te gaan en daarna meteen te lossen. Als kind ben ik er met regelmaat geweest met mijn opa, die aardappel/groenteboer was. Het “mijn”roepen herinner ik me nog goed omdat ik van mijn opa zo hard mogelijk “mijn” mocht roepen als hij een handeltje zag.

Ik groeide op in een klein buurtschap, Smitshoek, te midden van tuinderijen. Onze buurman teelde spruiten.In mijn jeugd plukte ik een zomer wekenland aardbeien en aalbessen bij een vriend van mijn opa die tuinder was. Ik was was 11 en wilde graag Zweedse klompen die in de mode waren toen. Mijn ouders hadden het niet zo breed dus ik verdiende ze zelf bij elkaar met plukken.

De geplukte aardbeien deed ik meteen in een doosje, 8 van die doosjes gingen in 1 kistje zoals hieronder. Ik plukte liever bessen dan aardbeien, want daarvoor moest je op je knieën werken en de bessen kon ik staand plukken.

Vrachtwagen

Met de auto de veilinghal binnen rijden, is niet meer toegestaan vanwege de uitlaatgassen. Tegenwoordig wordt alles buiten aan een ‘dockboard’ gelost. Tuinders kunnen hun waar zelf brengen. Dan moeten ze wel een vrachtwagen hebben die daar geschikt voor is.

Ze kunnen er ook voor kiezen om hun producten op te laten halen door een vrachtwagen van The Greenery, zoals de veiling nu heet.

The Greenery is een landelijk bedrijf met in 2015 een omzet van 1,1 miljard euro. Bijna niet meer te vergelijken met de oude veiling van Barendrecht.

Internet

Het bieden gaat tegenwoordig via internet. Soms bieden er maar zes mensen, verdeeld over de hele wereld. Dat geeft aan hoe geconcentreerd de handel in groente en fruit nu is.

Het gebied rondom het oude veiling gebouw staat vol bedrijven die handelen in groente en fruit. Langs de verbindingsweg tussen Ridderkerk en Barendrecht zijn alle tuinders die daar nog zaten uitgekocht en er verrijzen mega grote bedrijven, die allemaal iets te maken hebben met de groente en fruithandel.

De IJsselmondse knoop

Door al die grote bedrijven is het vrachtverkeer af en aan ook enorm toegenomen. Dat maakte dat de wegen niet meer voldeden. Een groot knooppunt werd aangelegd. Bijna twee jaar was men er aan bezig.

Honderden keren reden we langs alle werkzaamheden zonder daar al te veel hinder van te ondervinden. Dat vind ik echt knap en een bijzonder staaltje van planning! In het begin nam ik vanuit de auto eens een foto omdat het beeld zo frappant was. Tussen al het geweld van bulldozers, grote bouwmachines was een man bezig, gewoon met zijn waterpas.

Vorig weekend werd het knooppunt feestelijk geopend. Je kunt nu ook op de fiets het knooppunt passeren. Tunneltjes verbinden Ridderkerk en Barendrecht. Ik kan nu heel makkelijk op de fiets naar het bedrijf van onze zoon, wat aan de andere kant van het knooppunt ligt. Ik maakte vrijdagavond een fietstochtje om de muurschilderingen te fotograferen en te zoeken naar wat herkenningspunten uit mijn jeugd, van die oude veiling.

Of ik ze vond en de foto’s van de muurschilderingen, dat lees je in het vervolg van deze blog. Als voorproefje vast een foto van een van de muurschilderingen.