Met dochter en kleinzoons was ik een paar dagen in België, in de Kempen. Gisteren was een prachtige dag en bezochten we de Kabouterberg in Kasterlee.
Voor de kinderen hartstikke leuk, je volgt de bordjes van kabouter Fientje en wandelt hierdoor door een mooi bos. We boften enorm met het weer en genoten van de rust, de geur en geluiden van het bos.De route gaat door een heuvelachtig stuk bos. Wat het bijzonder maakte voor ons volwassenen waren de bomen die we zagen. Van veel bomen zijn de wortels bloot komen te liggen. Het was een bijzonder gezicht.
Op deze plek zijn ooit een soort duinen ontstaan en door de wind is het zand verdwenen en zijn de wortels van de bomen nu zichtbaar.
Voor de kinderen is dat natuurlijk heel avontuurlijk!
De sage van de Kastelse kabouters
Sedert lang zijn de Kaboutermannekens tot allemans vreugde uit de kempen verhuisd. Het was een raar volkske. Met duizenden woonden zij in een berg, die men de dag van vandaag “Kabouterberg” noemt. Zij hadden er de vossen en de konijnen verjaagd en hadden hem verder helemaal uitgegraven.Aan de ene kant van de Kabouterberg was een grote poort, die men langs de binnenzijde sloot en langs daar werd alles binnengebracht wat zij gedurende de nacht bij de boeren gestolen hadden. En dat waren niet alleen kalkoenen, eenden, kiekens, konijnen, maar zelfs kalveren, koeien en ossen. Als het donker werd, kwamen zij allemaal samen uit hun schuilhoek en trokken naar een boerenhof. Daar kozen ze in de stallen al wat hen beviel en gingen ermee naar hun Kabouterberg.
In het begin verzetten de mensen zich daartegen, maar zij ondervonden weldra dat alle tegenstand nutteloos en voor hen noodlottig was. Want kwam er iemand om hen te verjagen, dan sprongen de kabouters met honderden op hem, klampten zich aan hem vast zodat hij niet meer verroeren kon en ranselden hem onbarmhartig af. En het mooiste van al was dat er nooit een kaboutermanneke in de slag bleef. Werd er een vastgegrepen, zo ontglipte het aan de hand als een paling.
In die streek leefde een jonge, kloeke boer die vroeger vijftien koeien had, deze werden hem alle ontstolen door de deugenieten. Hij beminde Mieke, de dochter van zijn rijke buur en Mieke zag hem ook gaarne. Op zekere dag kwam de jongen bij de vader en vroeg hem met Mieke te mogen trouwen. Maar de boer schoot in een helse gramschap.
“Mijn Mieke” zei hij “zal niet trouwen met iemand die geen fluit bezit en enkel goed is om de koeien te gaan wachten. Mijn Mieke zal maar trouwen met iemand die haar tienduizend gulden meebrengt.”
De jongeling was erg bedroefd. Wat gedaan? Hij trok naar de kabouterberg. Misschien zouden de kaboutermannekens hem zijn koeien weergeven. Het begon al donker te worden, toen hij de kabouterberg bereikte. Hoe hier nu binnengeraken? Daar hij niet wist hoe hij binnen moest, wachtte hij. Het kon al één uur van de nacht zijn, toen een koe kwam aangelopen en de poort geopend werd om ze binnen te laten. Snel greep de jongen de staart van de koe en daar was hij binnen. Nauwelijks hadden de mannekens hem bemerkt of alles raakte in rep en roer. Uit alle hoeken en kanten kwamen zij bijgesneld en sloegen en schopten hem zo erbarmelijk dat hij weldra halfdood op de grond uitgestrekt lag.
“Mannekens, mannekens” riep hij “houdt nu op met slaan. Ik kwam om u iets te vragen. En staat het u niet aan, laat mij dan vertrekken of liever, slaat mij helemaal dood, want dan heb ik geen hoop meer.” En hij deed zijn geschiedenis uiteen en hij sprak zo schoon, dat zij met hem medelijden kregen. Ze lieten hem naar huis gaan en in zijn stal vond hij zijn vijftien koeien en op tafel in huis vond hij een zware beurs vol gouden kronen. En nu bood de rijke boer geen tegenstand meer. De jongen trouwde met Mieke en zij waren gelukkig.
Maar de historie van de jongeling was weldra voor iedereen bekend en de kaboutermannekens kregen op den duur alle dagen te doen met verliefden, die hun hulp kwamen afsmeken. Maar al die tranen begonnen hen te vervelen en, om gerust te zijn, maakten zij op zekere avond hun pakken en zakken gereed en trokken het land uit, aan de overkant van de Rijn, waar ze nog leven.
Het popje is een Schildpad pop en 61 jaar geleden heette het een negerpopje, maar dat woord kunnen we nu niet meer gebruiken. Een popje van kleur heet ze nu denk ik.
Eind van de middag kwamen zoon en dochter met hun kinderen om pannenkoeken te komen eten en schoonzoon sloot later aan. De laatste is wel in voor een potje stoeien dus die had in een mum van tijd een berg kinderen bovenop zich.
Als het nu een keer echt lekker wordt, kan ik mijn stoel op een schoon balkon zetten. Dit weekend wil ik samen met mijn oudste kleindochter, die komt logeren, paprika gaan zaaien om later op het balkon op te kunnen kweken.
Deze vis vond mijn kleinzoon Aaron zo grappig, hij heeft een neus! De naam ben ik alweer vergeten maar ik denk dat Aaron hem nog wel weet. Ik stond versteld hoeveel dieren hij bij naam kent, zelfs dieren waar ik nooit van gehoord heb. Ik vertelde hem dat ik pas met mensen naar Ouwehand was geweest en dat een van de vrouwen[ Daphne] bij de olifanten had gewerkt. Nou dat leek hem ook wel wat.Dat zij mij vertelde dat het vooral poep scheppen was heb ik er maar niet bij verteld ☺
Alhoewel alle dieren echt de interesse van kleinzoon Aaron hebben, is de indoor speeltuin toch bijna leuker dan al die dieren
Na de speeltuin maakten we het rondje dierentuin af. Het weer was inmiddels opgeklaard en de zon kwam zelfs tevoorschijn.
Om 12 uur gingen we huiswaarts omdat kleinzoon Thijmen zijn middagdutje moest gaan doen. Het voordeel van een abonnement, wat mijn dochter heeft, is dat het niet erg is als je maar voor een paar uurtjes gaat. We meten nog even of Aaron gegroeid is en op naar de auto…