Oudejaarsdag, de laatste dag van 2023. De laatste dag van wat ik nu wel kan zeggen, gewoon een rot jaar.
Waar ik in andere jaren op oudejaarsdag een blog schrijf over het beste van het jaar wat voorbij is, de mooiste foto’s, populairste berichten, nou ja van dat alles. Dit jaar begon ik steeds weer maar ik kon er niets leuks van maken. Niet dat ik niets leuks mee maakte maar toch overheerst op deze laatste dag een gedeprimeerd gevoel.
Frisse neus
Ik had mijn kleindochter die bij mij had gelogeerd thuis gebracht. De zon kwam een beetje door het grijs heen toen ik langs de Wevershoek reed. Wevershoek is een natuurgebiedje in de buurt en ik besloot te stoppen en een wandeling te gaan maken. Alsof iedereen al aan de oliebollen zat, ik kwam niemand tegen. Het was toch even lekker, wind door de haren en lucht in mijn hoofd.
Wens
Ik wens jullie al het goede, veel gezondheid en geluk in het nieuwe jaar!
Dank voor jullie bezoeken aan mijn website, ook al heb ik geen volkstuin meer en schrijf ik niet over allerlei spectaculaire dingen. Jullie bleven trouw komen en lieve reacties geven. Veel dank daarvoor!
Ik sluit af met de hoop dat 2024 weer een beter jaar voor mijzelf wordt.
Vanmorgen werd ik gewekt door getimmer. Ik draaide me om en mopperde in mij zelf dat ik iedere dag wel ergens wakker door wordt gemaakt. Ik woon tegenover een grote supermarkt en iedere ochtend komen er vrachtwagens vol hun lading lossen. Daar wordt ik, als ik geen wekker hoef te zetten, dagelijks door gewekt.
Vandaag hoorde ik timmeren. Al een week of 4 zijn er hier mensen aan het werk aan het dak, dus ik dacht die zijn ook al vroeg bezig. Het getimmer hield aan en leek het nu dat ze ook nog naar elkaar zaten te roepen? Ik ging eens rechtop zitten, keek op mijn telefoon, kwart over 5? Dat zijn geen werklui. Ik spitste mijn oren tot ik weer een geluid hoorde. Gekreun, geroep. Help, help mij… Een paar maal hoorde ik dat. Ik besloot mijn joggingbroek en trui aan te trekken en met mijn sleutel en telefoon in de hand ging ik op onderzoek uit.
Het geroep kwam uit het huis naast mij, ik riep door de dichte voordeur naar de buurvrouw. Gelukkig hoorde ze mij. Ze was gevallen en kon niet opstaan. Ik zei haar te wachten en dat ik thuis hulp zou bellen. Ik wist niet anders dan 112 te bellen, politie en ambulance zouden er aan komen. Toen ik bij de voordeur van buurvrouw terug kwam, stond hij open. Ze had hem toch open weten te krijgen en lag zelf achter de deur.
Wie bent u? , vroeg ze toen ik haar inspecteerde op breuken of wonden. Ik ben de buurvrouw zei ik. Goh dat we elkaar nou zo voor het eerst moeten ontmoeten, antwoordde ze.
Buurvrouw is dementerend, dat werd mij op de eerste dag al direct verteld door medebewoners hier. Met de mededeling dat ze bezig waren haar hier weg te krijgen en dat ik haar vooral niet binnen moest laten, want dan zou ik nooit meer van haar af komen.Lekker aardig dacht ik toen.
Op de eerste ochtend in mijn nieuwe woning zat ik op het balkon met een bak koffie in het ochtend zonnetje. De buurvrouw, Nel heet ze, kwam ook buiten en vroeg of ik lekker geslapen had. Niet zo best zei ik omdat ik hier nieuw ben komen wonen en ik allemaal nieuwe geluiden hoorde. Nou dat is ook toevallig, zei ze. Ik ben hier gisteren ook komen wonen en ik ken hier heg noch steg. Ik hoop dat iemand mij weg wijs komt maken vandaag……
Aan mijn deur is Nel nooit geweest maar ik kom haar regelmatig tegen. Zoekend naar iets of iemand. De hele dag door gaat ze naar de centrale hal beneden op zoek naar de krant, de post, een praatje. Het is een vriendelijk vrouw.Soms loop ik vanaf de winkels met haar naar huis. Bij mijn deur zegt ze steevast, oh woont u hier! Dan zijn we buren en ze stelt zich weer voor.
Al wachtend op de ambulance en politie maakte ik wat te drinken voor haar. Ze vroeg mij het nummer van Marcel te zoeken, haar zoon. Op de eettafel zag ik een map van de thuiszorg liggen. Daarnaast allerlei geschreven briefjes.” Ik ben zo verdrietig”. “Allemaal herinneringen”. “Ik weet het niet meer”. “Ik huil alleen maar”. “Alleen maar tranen”………..
De ambulance kwam en de broeders onderzochten haar. Er leek niets aan de hand. Alleen haar hoofd deed pijn, misschien was ze tegen een deurpost gevallen of met haar hoofd op de grond. Ze was incontinent en ik ging op zoek naar schoon ondergoed en een pyama en hielp haar in droge kleding. Met een van de broeders hielp ik haar weer in het schijnbaar nog onbeslapen bed. De ander belde zoon Marcel om hem te informeren. Buurvrouw Nel lag met rode wangen van alle spanning in haar bed. Ze vertelde dat ze net naar bed ging toen ze gevallen was, hoelang dat geleden was wist ze niet.
Toen we haar gerust hadden gesteld en de broeder haar lekker had ingestopt[ oh wat is dat lang geleden zei ze nog…] deden we de lichten uit, wensten haar welterusten en trokken de deur dicht.
Wat een getob toch als je zo oud moet worden, zei ik tegen de broeders. Zeker zeiden ze, maar zo zie je maar dat het gezegde blijft gelden:
“Beter een goede buur dan een verre vriend”. Ik ben blij dat ik die goede buur even kon zijn.
Feestdagen komen er aan. Een periode die dit jaar voor mij gepaard gaat met emoties. Alleen naast de kerstboom. Een nieuw jaar in aantocht om aan te beginnen, alleen.
Ik sluit een jaar af wat grote veranderingen bracht. De grootste uit mijn leven. Na een lang huwelijk ging ik alleen verder. Ik sprong in het diepe en wist niet wat ik teweegbracht.
Alles is goed gekomen, ik vond eerst een antikraak huis en kort daarop een appartement in de gemeente waar ik al 40 jaar woon. Ik ben echt zo dankbaar dat ik dit geluk heb gehad, want hoeveel mensen zoeken en zoeken en vinden geen ander huis.
Een baan vond ik bij mijn zoon, dus de financiële zorgen waren ook maar van korte duur.Ik moest mijn leefstijl aanpassen, zuiniger leven maar so what?
Mijn website gaf ik een andere naam, dat hebben jullie kunnen zien. Choices, Changes, Chances. Zo voel ik het, een keuze die verandering brengt en nieuwe kansen geeft.
Troost
Ik kan vaak hoop, moed, troost, steun putten uit teksten, gedichten, liedjes.
Het lied van Maan sprak mij een tijdlang aan
Ze zit hier alleen in de trein En ik duik in mijn jas En kijk uit het raam En ik vraag me af Hoe zou het voelen mezelf te zijn Want soms doet het pijn als ik huil Maar ik lach……………..
Niet alleen
Inmiddels ben ik wel alleen, maar voel mij niet eenzaam. Ik kreeg steun van allerlei mensen. Sommigen kende ik daarvoor maar oppervlakkig bv als “tuinburen” en inmiddels is er een vriendschap uit ontstaan, zonder volkstuin. Ook waren er oud-collega’s die mij opzochten, appjes en ontmoetingen van familie die ik lang niet had gezien. Nieuwe mensen kwamen op mijn pad. Ik kreeg veel aardige reacties van jullie, mijn lezers. Sommigen mailden mij apart, hartverwarmend! Emotionele gesprekken met mijn kinderen, mijn moeder, het heeft mij allemaal op mijn nieuwe weg geholpen.
Na een periode bleek dat mijn ex man en ik toch als “vrienden” verder konden. Niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar. Drieënveertig jaar samen vlak je niet zomaar uit.Ik ben blij dat het zo is gelopen en we niet met ruzie uit elkaar zijn gegaan. Nog steeds kan ik hem om raad vragen, hem even bellen of appen, hoe waardevol is dat. Twee maal in de week eten we samen voordat we gaan werken in de avond. Pas gingen we een weekendje naar Drenthe, wat niet raar of ongemakkelijk voelde.
Er zijn mensen die het waarschijnlijk gek vinden maar ik kan me er niet druk om maken wat een ander denkt. Alhoewel ik menig traan heb gelaten, heb ik voor mijn gevoel de juiste keuze gemaakt. Ik geef nog steeds om mijn ex man, maar de letterlijke afstand geeft mij lucht en ruimte. Wat altijd blijft zijn onze kinderen, onze kleinkinderen, onze herinneringen.
Emoties in een lied
Vandaag las ik de blog van Bertie en stuitte op een mooi nummer.Ik kende het niet, de zanger had ik ook nooit eerder gehoord.
Finbar Furey is een bekende Ierse uilleann pipes speler. Hij is geboren als kind van een travellersfamilie.
Ik deel het nummer hier ook, net als Bertie deed in haar blog. De songtekst in zijn geheel is niet te vinden, maar de mooie melancholische melodie en de woorden die ik versta, spreken mij aan.Ik hoor er mijn emoties in.
“I’ll take a glass of life and drink it down To the memories we’ve made, the love we’ve found To the days that have gone, the years that have flown And the hope that still burns, like a fire in my own”
Wens
Ik weet zeker dat jullie allemaal deze dagen in gaan met je eigen emoties, blijdschap of juist verdriet, je eigen angsten, je eigen herinneringen, je eigen hoop.
Ik wil jullie vanuit Ridderkerk fijne dagen toewensen met wie je de kerst ook doorbrengt. Ik kan het gelukkig, net als altijd, weer vieren met al mijn kinderen, kleinkinderen en mijn vriend B. Het nieuwe jaar zie ik vol vertrouwen tegemoet!
