Vanaf januari zie je ze soms al boven de grond komen: Sneeuwklokjes. Het weer kan nog kil en somber zijn. Toch is dan al een teken van de lente te zien. De tijd dat sneeuwklokjes beginnen te bloeien!
Twee weken terug ging ik al op stap om er foto’s van te maken maar toen was het net nog te vroeg. Er waren genoeg sprietjes te zien, maar open was pas en enkele. Na de mooie dagen van afgelopen week dacht ik dat ze nu wel open zouden zijn. Dat bleek toch tegen te vallen, wel zag ik nu de forsythia bloeien, in het gras zag ik honderden paarse en witte krokussen en net als vorige keer de gele winter akonieten.
Er stond veel wind dus het was nog een uitdaging de foto’s van de sneeuwklokjes scherp te maken. De klokjes klingelden heen en weer☺
Buitenplaats Huijs ten Donck
Op het landgoed van Huijs ten Donck bloeien nu duizenden sneeuwklokjes. Waar je kijkt zie je witte pollen in het gras, onder bomen, langs de waterpartijen. tussen de struiken.
Achter het fraaie huis, dat in 1746 is gebouwd, ligt een van de oudste en best bewaarde “Engelse” landschapsparken van ons land. Het park staat bekend om zijn stinzenplanten.
Begin januari steken de spitse bladeren van de sneeuwklokjes al boven het gras uit, op de voet gevolgd door de bloemen van de winterakonieten.
Samen kleuren ze in het vroege voorjaar de bosbodem van het ‘Engelse werk’ wit en geel, plaatselijk afgewisseld met de donkere toeven van de Italiaanse aronskelk. [ bron Natuurvereniging-Ijsselmonde]
Ik maakte ruim 300 foto’s, niet allemaal even mooi. Ik probeerde weer verschillende instellingen uit op de camera. In de komende tijd zal ik nog eens een blog maken over wat ik nog meer zag.
Afgelopen zaterdag was het aardig weer, half bewolkt met een goede temperatuur. Eind van de ochtend dronken we koffie op onze volkstuin en overlegden wat te gaan doen. Er zijn nog duizend en een klusjes te doen maar op het moment lukt dat niet zo. Om binnen te gaan zitten thuis is ook zonde en rijden gaat wel, dus we togen richting kust.
Honderd maal reden we dit stuk al, maar het verveeld ons toch nooit. Ga eens een andere kant op denken jullie misschien. Doen we ook wel hoor, twee weken terug nog door de Krimpenerwaard, ook prachtig. Veel koeien en omgekeerde vlaggen van het boerenprotest.
Alleen nam ik mij voor de zomer voor minder blogs te schrijven[ wat niet helemaal lukt…], dus schrijf ik niet over alles☺ of ik schrijf over een hele week in 1 keer zoals de laatste keer.
Goeree Overflakkee
Afijn we reden naar Goeree Overflakkee,dwars door de polders stopten we hier en daar. Ik had brood mee, langs de jachthaven van den Bommel parkeerden we en aten in een lekker zonnetje ons brood.
Een koppeltje futen zwom met twee jongen tussen de bootjes. Het jong van een fuut is zwart-wit gestreept.
Hierna reden we naar Stad aan het Haringvliet. Daar zou een oude haven zijn, die de moeite waard moet zijn.Persoonlijk vond ik dat nogal tegen vallen en zag er ook geen mooi fotootje in.
Goeree staat ook bekend om de bollenvelden in het voorjaar. In deze tuin stond dit “beeld” van een hyacinth.Ik vind hem leuk!
Dus door maar weer. Langs huisje Weltevree met omgekeerde wapperende vlag…
Ergens op een dijk langs het Haringvliet stopten we om van het uitzicht te genieten.Al die watervogels en zeilboten, heerlijk om naar te kijken. Je wordt er weer helemaal zen van.
Grauwe ganzen
Toen we weer verder wilden gaan, kwam op de dijk deze auto ons tegemoet, een oude Citroën DS. [ Naar jouw blog onderweg, Mizz D ☺? ]
bijnaam de snoek
Op de landerijen nog veel bieten, kolen, maar ook kleur. Ik denk dat dit koolzaad is.
Verder
De rit ging verder, over de dam richting Bruinisse. Langs het natuurgebied de Hellegatsplaten.In het natuurgebied grazen Heckrunderen en Fjordenpaarden
Haven
In de haven van Bruinisse waren we al eerder om te fotograferen maar mijn man wilde een betere foto hebben van het mini viswinkeltje. Dit winkeltje dus, er worden mosselen verkocht :
Met al dat blauw bijna een haven aan de Middellandse Zee:
Weer ergens in de polder bij het plaatsje Dreischor, stopten we bij een dijk en klom ik naar boven om te kijken.
Net dat ik daar stond, zag ik hoop bellen naar boven komen.[ ongeveer in het midden van de foto] Ik dacht een zeehond???
Maar nee, het gebubbel kwam van duikers, die net naar boven kwamen. Ik stond namelijk bij de plaats waar duikers het Frans Kok-rif kunnen bekijken. Blijkbaar een mooie onderwater wereld daar…..
Via Bommenede, waar we even langs de haven naar de Grevelingen reden. Toen we nog een caravan hadden in Zierikzee gingen we hier in de zomer vaak met stoeltjes zitten genieten.Nu was er niemand, alleen een prachtig zicht.
Hierna reden we over allerlei dijkweggetjes richting Plompe Toren. Die zie je al in de verte vanaf allerlei kanten in het vlakke land liggen:
De toren was honderden jaren geleden het middelpunt van het welvarende dorp Koudekerke, gelegen aan de Oosterschelde. Het dorp verdween, alleen de toren hield stand.Deltawerken waren er nog niet en woeste stormen teisterden de kust. Dijken sloegen weg en, wat misschien nog wel erger was, werden stilletjes ondermijnd. Zeker als er voor de kust een diepe geul lag, holde het water de dijk aan de buitenkant uit waardoor deze uiteindelijk bezweek. Soms zag men zo’n dijkval of grondbraaksel aankomen en legde dan achter de bedreigde zeedijk (dus landinwaarts) alvast een ‘reservedijk’ aan, een inlaagdijk.
Lag er een dorp tussen de oude zeedijk en nieuwe inlaagdijk dan werd dit veelal opgegeven. De huizen werden plank voor plank en steen voor steen afgebroken: Zeeuwen zijn zûûnig en bouwmateriaal was schaars in die tijd. Vaak brak de oude zeedijk inderdaad door en ging er weer land verloren. En zo verdween hier tussen 1475 en 1650 ruim 3500 hectares vruchtbaar polderland met de veertien dorpen. Alleen de kerktoren – de Plompe Toren uit de 15-e eeuw – bleef staan als baken voor het drukke scheepsverkeer op de Oosterschelde. [bron natuurmonumenten]
Zeekraal
Drie jaar geleden volgde ik een workshop macrofotografie in de Flaauwershaven, een stuk meer richting Zierikzee. Hier is ook zo’n gebied, waar het zeekraal nog steeds in bloei staat.De zeeasters zijn uitgebloeid, dat zijn de witte pluizenbollen.
De karakteristieke Karrevelden, ontstaan door afgravingen van zeeklei om de zeedijk te versterken. De karrevelden of -sporen liggen als lange sloten parallel naast elkaar.
Om het zeekraal op de foto te zetten moest ik wel over een hek klimmen.
De grond was erg drassig en lag vol koeienvlaaien. Misschien van deze mooierds….Een ervan had de vrijheid ontdekt en liep langs de weg te grazen. Hij vroeg zich wel af, wat ik daar kwam doen, geloof ik….
Vanaf de dijk bij de Plompe Toren heb je een mooi uitzicht over de Oosterschelde. Langs de horizon de Zeelandbrug en rechts Neeltje Jans .
Nu reden we door richting de kust , naar de Noordzee. Neeltje Jans was onze laatste stop.
De naam Neeltje Jans is de naam van de boot die vastgelopen is op de zandplaat, het is een oude volksbenaming voor de beschermgodin Nehalennia. Vroeger was Neeltje Jans een zandplaat in de monding van de Oosterschelde.
Koren op mijn molen, want ik ben gek op macrofotografie.Degenen die mij wat langer volgen, weten dat inmiddels wel. Maar zo’n macrofoto maken is echt niet makkelijk.
Soms moet je er rare toeren voor uithalen om zo dichtbij als mogelijk bij je onderwerp te komen. Liggend op de grond, diep voor overgebogen, half over een boomstam heen hangend, ergens bovenop gaan staan om net dat insect te pakken….
Dan de spanning thuis als ik de foto’s op mijn laptop over zet. Zal het wat geworden zijn?
Om nu maar een te kiezen valt niet mee, dus dan maar van alles wat…..
Macrolens
Mijn lens is een Samyang en heeft een vergrotingsfactor van 1:1. Ik kan daarmee niet inzoomen dus moet dichtbij het onderwerp komen. De minimale scherpstelafstand is 30 cm. Ik heb een hoog statief en ook een voor laag bij de grond. Maar ik heb niet altijd zin om die mee te nemen. Vaak gebruik ik dan een steen, een tak of wat in de buurt ligt, om de camera te ondersteunen. Vanuit de hand nemen is het lastigst omdat ik de zware camera[ door die grote lens] niet goed stil kan houden.
Scherp stellen is ook moeilijk, want kippig als ik ben, denk ik soms dat ik hem goed heb staan, maar thuis blijkt de focus net op een cm verderop gevallen te zijn dan ik wilde. Van Dirk[ Fotografiemijnlangleven] leerde ik over focus peaking.
Wanneer je deze optie activeert zie je gekleurde randen op de plekken waar de scherpte ligt. Je ziet dit in de live preview op je LCD scherm óf in de elektronische zoeker van je camera. Dat helpt ook al, maar foto’s zoals hij of anderen ze maken, zo mooi kan ik het nog niet.
Behalve closeups, kun je met de macrolens ook goed landschappen en portretten maken.
Oefening baart kunst, dus ik oefen vrolijk verder, op de kleintjes bijvoorbeeld…..Ik heb weer een nieuw kleinkind waar ik op kan oefenen als ik over een poosje op hem ga passen en hij slaapt……..
Wat ik inmiddels wel geleerd heb, is dat foto’s meestal bewerkt worden.Soms worden er een heleboel samen 1 foto. Geen idee hoor, hoe dat werkt. Eigenlijk vind ik het een beetje vals spelen…
Veel bewerken aan een foto doe ik eigenlijk niet vaak. Ik stel ze soms wat scherper in of maak ze lichter of donkerder, zet het filter op zwart/wit en dat is het dan..Het ontbreekt me aan de tijd om dat bewerken eens echt te gaan uitzoeken……Wie weet komt het er ooit nog eens van.
