De laatste tijd heb ik niet veel te melden, er gebeurde niet veel schokkends. Sporten. Werken. Veel de deur uit gaat nog niet want met man gaat het nog niet echt vooruit.
Onze oudste kleindochter en jongste kleinzoon waren jarig. De jongste kleindochter en oudste kleinzoon kwamen logeren.
De jongste werd 1 jaar, wat vliegt zo’n jaar om en als je naar zo’n kindje kijkt, wat wordt ie snel groot. Nou heeft dit kind haast met alles, kon snel lachen, kruipen, zitten, staan en lopen. Met 8 maanden klom hij de trap al op. Het is een ondernemend ventje. Je komt ogen tekort met hem, want hij klimt overal op of juist uit en laat je de deur even open staan dan is hij al op pad om de grote wereld te gaan ontdekken. Zo snel waren de oudere kleinkinderen geen van allen. Het belooft wat!
Voor elk kleinkind maak ik ieder jaar een fotoboekje met daarin de foto’s van de dingen die ik met ze deed op de oppasdagen van het voorbije jaar. Ze krijgen dit altijd cadeau op hun verjaardag. Kleindochter Lieke, enthousiast als ze altijd is, riep ze dat ze er nu al 7 heeft. Wat niet helemaal waar is, want ik begon er pas mee toen zij drie werd en de foto’s van de eerste drie jaar zitten in 1 boekje. Toch vinden ze de boekjes altijd leuk en zeker de twee meiden kijken er veel in.
Portretten
Die twee jongens zijn, zo klein als ze zijn, altijd aan het jakken en stoeien. Een foto is niet makkelijk gemaakt. Ik wil liefst foto’s maken als de kleinkinderen er geen erg in hebben, maar vaak hebben ze me toch in de gaten.
De reacties zijn dan verschillend. Oudste kleindochter Lieke gaat ervoor zitten met een gemaakte “cheese” lach. Kleindochter Fleur houdt niet zo van foto’s, maar als je vraagt of ze nog een mop weet, begint ze al te lachen en het is zaak dan snel te klikken… Aaron, de derde, vindt er ook niets aan, die moet ik lijmen met een snoepje, dan wil hij wel even poseren.
De jongste echter, die gaat er helemaal voor zitten met zijn mooiste lach en dan komt hij als een speer naar mij toe om dat zwarte mooie apparaat eens even vast te houden en te proeven. Alles gaat in zijn mond, dus ook mijn telefoon of de riem van de camera…….
Sinds de fotocursus heb ik veel leuke foto’s gemaakt van het spul, maar zoon en dochter houden er niet van foto’s van hun kroost herkenbaar in mijn blogs te zien. Dit in verband met misbruik van kinderfoto’s Dus wat ik kan laten zijn wat foto’s waarop hun gezicht niet in zijn geheel op staat
Kiekeboe spelen vanachter de gordijnen, een van de favoriete spelletjesHutten bouwen van takken in het bos of park, deze kleindochters die soms als prinsessen gekleed zijn, vinden het zaligop de kinderboerderij
Afgelopen maand startte ik met sporten met als voornaamste doelen af te vallen en een betere conditie te krijgen. Inmiddels ben ik al een paar weken trouw geweest.
Het afvallen schiet nog niet zo hard op [sinds 2 januari – 2,5 kilo] maar toch merk ik wel verandering in mijn lijf.
Twee keer in de week meld ik mij bij mijn personal trainer Duncan. Een leuke jongeman met een Limburgse tongval. Iedere les weet hij andere oefeningen te verzinnen, wat het toch steeds afwisselend maakt en niet saai. De oefeningen die ik doe op allerlei apparaten zijn krachtoefeningen en verbeteren de conditie. Ik sta dus niet zoals bij vorige sportscholen een half uur op een lopende band of aan een roeiapparaat.
Met een grapje, een kletspraatje en af en toe een aanmoediging van hem is het uur zo voorbij. Iedere les vraagt hij bij alle oefeningen of het makkelijk gaat, als ik ja zeg, dan wordt er meteen extra gewicht toegevoegd want het moet niet makkelijk zijn. Ik wil mij ook niet laten kennen dus ik sta bijna als een echte powerlifter gewichten te heffen, het hoeft alleen nog net niet boven mijn hoofd ☺. Alhoewel het steeds zwaarder wordt, vind ik het toch stiekem ook wel lekker en ik voel mij fitter.Spierpijn heb ik niet noemenswaardig gehad.
Naast de twee uurtjes in de sportschool probeer ik op andere dagen meer te lopen. Ik deed nl mee aan een onderzoek naar Osteoporose. Ik werd daarvoor uitgenodigd omdat ik mijn enkel gebroken had en boven een bepaalde leeftijd ben gekomen☻. Uit het onderzoek bleek dat ik een beginnende botontkalking heb. Dagelijkse neem ik nu een dosis calcium en vit D en ik kreeg het advies meer te bewegen. Dagelijks minimaal een half uur.
In de buurt
Soms ga ik alleen op stap, soms met de kleinkinderen en soms met mijn man. Zowel met de kleinkinderen als met mijn man is al een workout op zich. De kleintjes rennen alle kanten op met mij achter hen aan.Schommels duwen, over boomstammen lopen naar een eilandje in het park, twee kleinzonen tegelijk paardje laten rijden op mijn knieën…….
Mijn man in zijn rolstoel is een aardig gewicht om te duwen maar het gaat mij goed af. Nadeel is wel dat we aan een dijk wonen, de dijk af is geen probleem maar hem erop duwen gaat[ nog] niet lukken, misschien na een paar maanden krachttrainingen! Voorlopig wandelen we dus bovendijks.
Al wandelend zie ik dingen waar ik normaliter aan voorbij ga. Zo bemerkte ik de eerste keer dat ik met man in rolstoel ging lopen dat de stoep vlakbij ons huis niet echt rolstoel vriendelijk was. Ik maakte melding bij de gemeente en binnen een week is het hersteld! Complimenten voor onze gemeente!
Slikkerveer
De wijk waar wij wonen, in de gemeente Ridderkerk, heet Slikkerveer. Een wijk met veel geschiedenis.
In het begin van de negentiende eeuw was het hoofdmiddel van bestaan de vlasserij met daarnaast de landbouw en wat veeteelt. De industrie, die toen nog niet veel te betekenen had, bestond uit de scheepswerven van Gebroeders Pot [sinds 1813), de werf Smit Fopzn. [sinds 1835), de werf Boele’s Scheepswerven en Machinefabriek te Bolnes, vanaf 1854 en de werf van de Groot en Van Vliet (sinds1910)
Directeur Boele van een van de scheepswerven liet een mooi huis bouwen. Zijn naam pronkt nog steeds naast de deur
De scheepsbouwindustrie trok ook veel toeleveringsbedrijven zoals een sloepenwerf, metaalgieterijen, machinefabrieken, elektrotechnische bedrijven, een klinknagelfabriek, modelmakerij, smederij enz. Al die bedrijven waren een belangrijke vorm van bestaan voor de bevolking van Ridderkerk. Tot in de tweede helft van de twintigste eeuw vonden enige duizenden bewoners van Ridderkerk en omgeving werk in deze bedrijfstak, die bestond uit nieuwbouw en reparatie van schepen.
Einde van de bedrijvigheid
Door hevige concurrentie van de z.g. goedkopere landen als Japan, Korea en Singapore kwam de Nederlandse scheepsbouw en ook de Ridderkerkse in ernstige problemen. Zo kwam er in de tachtiger jaren van de twintigste eeuw door faillissementen een einde aan de Ridderkerkse scheepsbouwindustrie. Vrijwel al deze bedrijven langs de dijk zijn verdwenen. Waar eens duizenden Ridderkerkers hun boterham verdienden, verrijzen nu appartementencomplexen zoals die waar wij in wonen.
Veel huizen langs de dijken ademen nog steeds die geschiedenis uit. Dit woonhuis bijvoorbeeld in Chaletstijl is rond 1880 tot stand gekomen in opdracht de eigenaar van een scheepswerf.
Dit huis werd in 1880 gebouwd in opdracht van een van de eigenaren van de scheepswerven.
Dichtgetimmerd
Een aantal panden langs de dijk staan leeg en zijn dichtgetimmerd. Geen idee wat de bedoeling ervan is, maar het zal misschien speculeren met de grond zijn. Het gebouw hieronder is zo’n pand wat er al jarenlang zo bij staat. Eenmaal heb ik het hek ernaast open zien staan en kon ik kijken wat er achter lag, een enorme tuin…. Het werd toen gebruikt om een aflevering van Flikken Rotterdam op te nemen.
Hieronder nog wat detailfoto’s. Wat het ding met de pinnen van de eerste foto is, ik heb geen idee? Klik op de stippen om de volgende foto te zien.
[metaslider id=18608 cssclass=””]
Dit mooie dijkhuis bleven we even bewonderen, het is recent schoongespoten, waardoor de oorspronkelijke kleuren weer goed te zien zijn. Wat leuk is in deze wijk, waar wij wonen, is dat er veel bordjes staan met wat er vroeger op een bepaalde plek heeft gestaan of wie in een huis heeft gewoond of zoals hier, het heeft laten bouwen.
Dit huis wat Woudestein heet, is gebouwd in 1896 door gerechtsdeurwaarder van den Wouden. Ik dacht eigenlijk dat de naam een link zou hebben met het zgn kasteel aan dezelfde dijk, huis ten Woude. Ik schreef daar pas eens over. Maar dat blijkt dus niet zo te zijn.
restanten van Huis te Woude, in de volksmond het “kasteel”van Ridderkerk
Op het bord staat te lezen over twee rijtjes met huizen, de tien plagen en de dertien huizen. Mijn man die hier is opgegroeid vertelde dat in de tien plagen vroeger de “asocialen” van het dorp woonden. Misschien zoiets als tegenwoordig wooncontainers voor daklozen buiten een dorp of stad, zoals in Dordecht? De huizen werden in de jaren 70 vorige eeuw gesloopt.
De tien plagen en rechts de zijkant van huis Woudenstein
Zo zie je maar, je hoeft niet ver weg om weer wat te leren over je eigen omgeving.We liepen langs de rivier terug naar huis.
Van lente naar even winter
Vorige week leek het een paar dagen of de lente echt was begonnen. Ik ging zelfs met de kleindochters picknicken in het park.Als het een heldere dag was zagen we weer mooie zonsondergangen, helaas geen Noorderlicht☺. Gisterenmorgen toen ik vertrok om op de kleinzoons te gaan passen, maakte ik om 6.45 uur een foto in het blauwe uur.
Maar dan vanmorgen, sneeuw! Het zullen de laatste stuiptrekkingen van de winter zijn, hoop ik!
