Ruim een maand geleden, op 14 september reed ik met mijn moeder naar Zoutelande om een bezoek te brengen aan haar broer en schoonzus. Mijn oom en tante dus…
Het was een leuk bezoek en veel herinneringen werden opgehaald. Op het tafeltje naast de plek waar ik zat, stond hun trouwfoto ,waar ik ook op stond. Ik was als driejarig meisje hun bruidsmeisje geweest. Die dag droeg ik een stolaatje van een soort bont. Mijn oom vertelde dat zijn zwarte pak helemaal vol met witte pluisjes zat en hij de hele dag er niet uit zag. Toen ik wat ouder was, deed ik twee zomers vakantiewerk bij hem bij het bedrijf waar hij bedrijfsleider was. Dat was op de veiling van Barendrecht en ik moest het eerste jaar in de snijderij soepgroenten snijden en inpakken. De tweede zomer ging ik met een vriendin samen en moesten we weken lang uien schoonmaken. Met de hand wel te verstaan….We besloten dat uiteindelijk buiten te gaan doen, want binnen zaten we alleen maar te huilen.
Later gingen mijn man en ik in Zeeland wonen. Toen zij voor het eerst op bezoek kwamen, waren ze heel enthousiast en vertelden dat ze ook graag naar Zeeland zouden verhuizen. Ze deden dit dan ook jaren later, Zoutelande werd hun dorp.
Blog
Na ons bezoek schreef ik een blog, zoals jullie misschien nog herinneren en stuurde hen de link door van het blog . Mijn tante vond de reacties die een paar van jullie gaven op haar schilderijen erg leuk om te lezen. Toch nog een beetje beroemd op haar oude dag…….
Twee dagen later kreeg ik het bericht dat het niet goed ging. Om het kort te beschrijven, bleek de gezondheid van beiden erg slecht en werden ze beiden een paar dagen na elkaar vanuit het ziekenhuis opgenomen in een hospice. Daar overleed eerst mijn tante en drie dagen later mijn oom.
Laatste reis
Afgelopen dinsdag was de uitvaart in Zoutelande. Dus weer reden we daarheen. Mijn moeder vond het een onwerkelijke gedachte dat dit voor haar de laatste keer wel zou zijn dat ze de reis naar Zoutelande zou maken. Die ochtend hing de nevel over de landerijen en kwam de zon daar prachtig door op. Was het niet zo’n nare bestemming, dan zouden we gestopt zijn om ervan te genieten.
Eenmaal aangekomen bij het oude kerkje in Zoutelande, stonden daar de dragers al te wachten. Twaalf stuks om de twee kisten te gaan dragen.
Het was heel bijzonder, verdrietig maar ook mooi omdat zij die zolang samen waren en nog zo zichtbaar, tijdens ons laatste bezoek, gek op elkaar waren, nu samen die laatste reis maakten. In de kerk stond naast hun trouwfoto nog een prachtige foto. Die was genomen in het hospice, waar ze in hun, tegen elkaar geschoven bedden, nog met hun vingers ineen verstrengeld lagen. Die foto raakte mij enorm.
Na de rouwdienst gingen we in de rouwstoet lopend naar de begraafplaats aan het andere eind van het dorp. Wat mij opviel was dat iedereen stopte, auto’s, mensen op de fiets, mensen te voet op de stoep. Ik woon in de Randstad en hier zie je dat respect niet meer zo vaak. Alles raast door en soms rijden auto’s in hun haast gewoon tussen de rouwauto’s…
Op de begraafplaats was het letterlijk doodstil. Ook een verschil met hier, hier hoor je altijd geluiden van verkeer, een vliegtuig, stemmen….Daar alleen een vogel.
Samen in een graf, zo namen we afscheid van hen.
Schilderijen
Ik nam tijdens ons bezoek wat foto’s van de schilderijen, die mijn tante had gemaakt en die overal in huis hingen. Jammer genoeg niet van alles, maar dat is achteraf….
Omdat het nog zo kort geleden was dat ik ze bezocht, plaats ik dit bericht ter nagedachtenis aan mijn oom Wim en tante Francien.
Dinsdag eindigde de dag met een prachtige zonsondergang in kleuren die ik zelden zag………
